Gent Jazz 2012: Damien Rice, Tindersticks - Damien Rise!
Gent, Bijloke, 14 juli 2012
Dag zes al van Gent Jazz maar het publiek heeft er nog geen genoeg van. Een lange rij wachtenden in de schaduw van het STAM schuift geduldig de tent binnen. Opvallend meer jonge meisjes tussen de menigte trouwens. Ongetwijfeld dat de wilde krullenkop en slordige baard van singer-songwriter Damien Rice daar voor iets tussen zitten.
Gebukt onder het succes van zijn twee soloalbums besloot Damien Rice enkele jaren van het toneel te verdwijnen, maar uiteindelijk begon het toch weer te kriebelen. Het gerucht gaat dat de Ier eigenlijk op weg was naar een trouwfeest van een Poolse vriend en dat hij daar wat ging spelen. Zijn manager zou er dan maar meteen een halve tournee van gemaakt hebben. Waar of niet, het doet er niet toe. Damien Rice was er en iedereen zou het geweten hebben.
Hij mocht dan al een tijdje uit roulatie zijn, op het Gentse podium schitterde hij als een rasechte showman met gouden stem. Même en français tijdens The Professor Et La Fille Danse, waarop het publiek meteen de handen tegen elkaar gooide. De toon was gezet en Damien ging door met onder andere Delicate en I Remember. Het hoge tempo werd af en toe gebroken met een amusant verhaal. Om het verhaal van Cheers Darlin', een nummer dat hij schreef na een dronken avond, kracht bij te zetten, kelderde de zanger een halve fles wijn op het podium.
Bij 9 Crimes werd uiteraard meegezongen alsof het voortbestaan van onze planeet ervan afhing, maar hét sing-a-long moment kwam er met Volcano. Damien splitste het publiek op in drie delen en liet de song via een gigantisch triplet tot een extatisch geheel smelten. Cannonball bracht hij volledig akoestisch, zonder versterking en met gedimde lichten en als vierde bisnummer koos hij dan toch voor Blower’s Daughter. Meteen ook zijn laatste wapenfeit. Was er plaats genoeg, het publiek viel op de knieën om met wapperende armen hun nieuwe god te aanbidden.
Je zou haast vergeten dat er ook nog twee andere bands op de affiche stonden. Tindersticks bijvoorbeeld. Stuart Staples, met het herkenbare nasale geluid, en de zijnen kozen vooral voor nummers uit het nieuwste album. Een grote gok want uiteindelijk waren de meeste mensen toch gekomen voor de klassiekers. Bij aanvang was het publiek nog goed mee, maar na een dik half uur verloor Tindersticks toch de greep. Te weinig uitschieters, te weinig interactie, kortom te weinig voor een band van dit allure.
Amatorski mocht de zesde dag openen. Ze vonden het “de max” om nog eens in Gent te spelen na hun buitenlandse avonturen en konden de voorste rijen dan ook moeiteloos overtuigen met hun dromerige muziek. Een goeie set, dat zeker, maar net iets te weinig vuur om een groot publiek te overtuigen. Het geroezemoes klonk geregeld luider dan Innes stem -hierbij meteen een opgestoken middelvinger naar zij die het respect niet kunnen opbrengen even hun klep te houden- waardoor we toch wat terugdroomden naar die kleine gezellige concertjes van de vier Belgen.