Gent Jazz 2011: Mavis Staples, B.B. King - Ongedwongen

Bijloke, Gent, 11 juli 2011

Als er één festival is dat een ongedwongen sfeer, een prachtige setting en kwalitetisvolle muziek weet te combineren dan is het wel Gent Jazz. Voor jazz in de traditionele zin van het woord moest je op deze "special night" niet op de Bijlokesite zijn: het woord was aan enkele legendes uit de gospel en de blues.

Het trio Roland - Steven De Bruyn - Tony Ghyselinck opende deze dag. Hun voorliefde voor jazz is genoegzaam bekend en Roland had naast een batterij nieuwe effectjes en een soort midi-gitaar ook een Epiphone Joe Pass mee om dat te demonstreren. In de laid-back opener liet ook De Bruyn nog eens zien dat je uit een mondharmonica echt wel meer kan halen dan die standaard-bluessolootjes die iedereen kan nafluiten. Wie De Bruyns arsenaal harmonica's nog niet gezien heeft wordt dringend gemaand dat te doen.

Tony Ghyselinck ondersteunde het spelplezier op het podium met een subtiele groove en Roland haalde de meest speelse kant van z'n gitaartalent boven. De lange instrumentale stukken verveelden geen moment; al te vaak - zelfs tijdens My Baby Just Cares For Me - leken tekst en zang al te bijkomstig opvulsel. Never Too Soon vormde daarop een uitzondering en we wensten dat Roland zijn songwritertalent iets vaker bovenhaalde in plaats van het achter lolbroekerij weg te willen steken.

Deze sterke en speelse verkenning van het hele muzikale universum werd gevolgd door een ongenuanceerde trip down south met de gospel van Mavis Staples en de haren. Het duurde een paar nummers - tot aan het overbekende The Weight - eer Staples de hele tent meekreeg, maar dan was het hek helemaal van de dam en vergat het merendeel van het publiek zijn gereserveerde Vlaamse aard. Er werd meegeklapt en gezongen dat het een aard had, eerst aarzelend maar daarna uit volle borst.

Het kon het publiek dan ook niet echt schelen dat miss Staples het eerder van het effect dan van de muzikaliteit van haar klok van een stem moest hebben. De nadruk lag zoals te verwachten vooral op stem en tekst, en hoewel de begeleidingsgroep niet vies scheen van wat rock-'n-roll bleef alles op instrumentaal gebied nogal voorspelbaar, zelfs toen de band een paar solonummers kreeg. Mavis Staples slaagde in haar opzet om het publiek "a good time" te laten zien, maar muzikaal kwam het toch niet zo heel veel verder dan ambiancemakerij - plaat met Jeff Tweedy of geen plaat met Jeff Tweedy.

De in felgekleurde hemden gestoken achtkoppige begeleidingsband van B.B.King mocht het publiek opwarmen middels een paar soul- en funkgrooves zoals alleen echte brothers die kunnen neerzetten - vergeef ons deze omgekeerde raciale discriminatie. King werd met een staande ovatie begroet en pikte naadloos in op het hitsige ritme van de blazers met een typische lyrische gitaarsolo.

Een wel erg lange bandvoorstelling haalde jammer genoeg de pit onmiddellijk uit de show en langdurige interacties met publiek en band legden de show herhaaldelijk stil. King bewees nog steeds een goeie muzikale stem te bezitten - zelfs parlando - maar de vaardigheid en trefzekerheid van weleer zaten toch niet echt meer in zijn gitaarspel. Rock Me Baby en Key to the Highway kregen een vrij lijzige afhandeling, terwijl we juist daar toch wat snedigheid verwachtten.

Een grote anticlimax ook toen Mavis Staples en haar zus het podium betraden. Menigeen verwachtte een impromptu duet, maar Staples begroette enkel uitvoerig alle bandleden en tien minuten later verdween ze van het podium zonder dat er één noot gezongen was. King zelf vroeg na enig gebabbel "How much time do we have left?" en keek wat later vrij ostentatief op zijn horloge. Setstopper The Thrill Is Gone liet ons even die donkere klanken en onheilspellende ritmes horen waar we eigenlijk al heel de tijd naar hadden verlangd, maar ontaardde ook al vrij snel weer in een nogal vrijblijvend bluesje, gevolgd door een obligaat When The Saints.

Het publiek dat voor de gezelligheid, de sfeer, de rust en het plezier gekomen was genoot een hele avond met volle teugen. Zuiver muzikaal gesproken bleven wij bij de Amerikanen echter wat op onze honger zitten. Volgend jaar kiezen we wellicht een avontuurlijker avond uit, want die heeft Gent Jazz zeker te bieden.