Gary Numan - Geslaagde passage

Ancienne Belgique, 13 juni 2022

Wanneer Gary Numan afzakt naar België, kan je er van op aan dat de zaal volstaat met een meute enthousiaste volgelingen. Dat was in Brussel alvast andermaal het geval. De Brit, in de loop der decennia uitgegroeid tot één van de meest emblematische figuren van de new wave, kwam er het achttiende soloalbum ‘Intruder’ (2021) voorstellen. Maar daar bleef het niet bij.

Op de dreigende begintonen van het titelnummer uit ’s mans meest recente werkstuk betraden Gary Numan en vier begeleiders het podium van de AB. Samen produceerden ze zoals gebruikelijk een massieve geluidsmuur van synths, drums en gitaren. Alleen jammer dat Numan met duidelijk merkbare stemproblemen kampte, iets waarvoor hij zich trouwens al direct verontschuldigde.

Het merendeel van de bezoekers liet dit spijtige euvel niet aan het hart komen, want zij genoten zichtbaar van de gevarieerde show die rasperformer Numan desondanks opnieuw wist neer te zetten. Al had hij dan met de opener meteen ook het beste nummer uit ‘Intruder’ gespeeld, de overige drie, die aan bod kwamen in Brussel, konden ons - op het sferische, veelgelaagde Is This World Not Enough na - in mindere mate bekoren.

Slechts vier songs uit het nieuwste album betekende dat er ook voldoende ruimte was voor een royale duik in de backcatalogus. Een stevig Halo (uit ‘Jagged’, 2006) kwam reeds vroeg voorbij, net als het knap opgebouwde Bed Of Thorns (uit ‘Savage: Songs From A Broken World’, 2017). Maar ook de fans van het eerste uur werden niet vergeten, middels twee heerlijke, dansbare synthpopnummertjes uit solodebuut ‘The Pleasure Principle’ (1979): Metal en Films.

Nadat Numan en band halverwege even de bühne verlieten, startte het tweede deel van het optreden met de instrumentale intro van Resurrection (uit ‘Dead Son Rising’, 2011). Later in de set zouden ze trouwens ook nog het mooie, meeslepende bijna-titelnummer Dead Sun Rising uit deze plaat ten berde brengen. Maar eerst konden we nog genieten van onder meer het epische Everything Comes Down To This (uit ‘Splinter, Songs From A Broken Mind’, 2013), vroeg hitje Cars, maar ook en vooral van een geslaagde versie van My Name Is Ruin (2017) en Tubeway Army-relikwie Down In The Park (1979).

Het pleit voor Numan dat hij, ondanks de vocale problemen, de show niet voortijdig stopzette en de fans toch tevreden naar huis wilde sturen. En dat lukte hem uiteindelijk nog ook, want de twee bisnummers vielen uitermate in de smaak. Na een krachtig The Fall (nog een track uit ‘Dead Son Rising’) kon een volgepakte AB nog eens nostalgisch meezingen met het refrein van überklassieker Are ‘Friends’ Electric?. Gezien de omstandigheden zeker een geslaagde passage.