Garbage - Wel euh...

Vorst Nationaal, Brussel , 11 november 2015

Als je een producer in de rangen hebt, die enkele meesterwerkjes op zijn conto heeft staan, mag je er toch van uitgaan dat die een show zou moeten weten op te bouwen voor zijn eigen band. Wel euh...

Garbage - Wel euh...



De heruitgave van het debuutalbum van Garbage was tegelijk ook de voorbode van een tournee, die hen tot in een matig gevuld Vorst Nationaal bracht. Dat debuut was een perfect uitgebalanceerde plaat, waarop meester-producer Butch Vig aantoonde dat je wel degelijk hits kan scoren met gitaarpop, iets waartoe hij eerder al zelf, toen Smells Like Teen Spirit plots bovenaan alle hitlijsten stond, stevig had bijgedragen. En dat deed hij vlotjes opnieuw met het tweede album van zijn eigen band,'Version 2.0'. Het engageren van de charismatische Shirley Manson als frontvrouw was nog zo’n magistrale zet gebleken.

Inmiddels was het op de dag twintig jaar geleden dat de band voor het eerst op een podium stond. En in Vorst was het podium voor aanvang van de show afgeschermd door een gigantisch doek waarop net voor aanvang (op de tonen van Alien Sex Fiend) beelden uit de geschiedenis van de band werden getoond waarna de groep het eerste nummer integraal van achter dat doek speelde in een soort van schaduwenspel. Het publiek liet het gelaten over zich heen komen, ook al omdat opener Subhuman, eerste single van de band die, samen met een berg b-kantjes, ook op de reissue wordt opgedist, niet meteen één van de hoogtepunten uit de catalogus is. Allemaal boeiend voor de superfan, maar daarmee een optreden openen was een eerder dubieuze zet. En het doek maakte de afstand tussen band en publiek alleen nog maar groter.

En te weten dat je met Supervixen een nummer hebt, waarmee de vlam meteen in de pan zou kunnen slaan. Gelukkig werd dat dan tenminste de opvolger. Jammer dat de gitaar hier nergens degelijk uit de verf kwam en de band wegzonk in het galmende, betonnen drijfzand van de Brusselse bunker, een euvel dat, naarmate de avond voortschreed, wel geleidelijk aan werd weggewerkt. Queer, voorafgegaan door een stoute quote uit ‘Klute’, deed even de hoop oplaaien dat het allemaal goed zou komen, maar was uiteindelijk slechts een afkooksel van wat het had kunnen zijn.

Manson, het grijs in het rode haar na twintig jaar verstopt onder een synthetisch kleurtje, kan duidelijk nog steeds verleidelijk zijn. Later zou ze nog liggen kronkelen en kruipen over het podium. Maar dat was eigenlijk niet meer dan een doekje voor het bloeden.

Juist zat het, na alweer een reeks snel vergeten en eerder saaie flipsides (waaronder ook een flinterdunne cover van The Jam), pas bij Not My Idea, al leek de timing bij de solo van gitarist Steve Marker dan weer niet helemaal te kloppen. Maar het publiek ging toen wel op in het enthousiasme.

Ach, het was niet allemaal kommer en kwel. Driving Lesson was een welkome afwisseling in de rest van de middle-of-the-road-afdankertjes. En de versies van Stupid Girl (met elektronische intro) en afsluiter #1 Crush waren wel de moeite. En in de bisronde werd aangetoond dat, mits een iets selectievere keuze van songs, dit een knaller van een show had kunnen worden. De geslaagde cover van Vic Chesnutts Kiss My Ass werd daar gevolgd door nog één van de betere opvullertjes (Trip My Wire) om dan nog één keer los te barsten in Paranoid en Push It. Toen stond het publiek plotseling wel te dansen op de trappen.

Tussendoor werd nog meegegeven dat de band volgend jaar een nieuwe plaat uitbrengt. Gezien het vervolg dat werd gegeven aan de twee eerste albums van Garbage, lijkt het twijfelachtig dat iemand daarop zit te wachten. Recyclage kan nu eenmaal niet oneindig blijven duren.

11 november 2015
Patrick Van Gestel