Gabriel Ríos (try-out) - Dansen op het zwarte strand

Cultuurcentrum Mechelen, 16 oktober 2024

Gabriel Ríos heeft nieuw plaatwerk ‘Playa Negra’ dat hij met de wereld wil delen. Er staat een korte tournee door de Lage Landen en enkele shows in Spanje op de agenda. Tijd om zich deftig voor te bereiden met deze try-out in Mechelen. Maar hij was niet de enige die een nieuwe plaat meebracht naar de Dijlestad.

 

Singer-songwriter Milo Meskens is naar eigen zeggen bekend voor de triestige liedjes en lange gitaarsolo’s. In zijn dooie eentje op het podium in Mechelen is vooral dat laatste een lastige. Recht krabbelend na enkele gitzwarte jaren, schreef hij de demonen verder van zich af met (letterlijk) ’All The Things I Couldn’t Tell My Therapist’. Uit die nieuwe plaat kregen we onder meer If I Don’t Wanna Live, Do I Die?, Into The Water en When She’s Around in een sobere versie geserveerd, als pleisters voor de getormenteerde ziel. Ook vroeger werk Fool en Twenty One uit de debuutplaat kregen een plaatsje in het spotlicht. Het supercatchy New Beginning kregen we aan het eind in een “ingetogen singer-songwriter acoustic versie” met een gemeende “sorry aan al de mensen die wilden meeklappen”. Nergens voor nodig, Milo. Topversie.

Een vluchtige blik op het aanwezige publiek vertelde ons dat Gabriel Ríos (nog steeds) een onmiskenbare aantrekkingskracht uitoefent op het in grote getale opgekomen, vrouwelijke deel van het publiek. En ook deze oude(re) witte cis-man moet erkennen dat de protagonist op het podium ons onmiddellijk bij de les had. Rios stond niet alleen op het podium, maar was vergezeld van muzikale broeder Ruben Samama op piano en staande bas. Gabriel verontschuldigde zich al meteen bij het publiek, omdat er zoveel in het Spaans gezongen zou worden vanavond, en bedankte iedereen om toch te komen en te blijven kijken.

Hij was er zelf niet van overtuigd dat hij het nodige stamina zou hebben om zo'n concert tot het eind uit te zitten. Het album is dan ook een ode aan alle muziek waarmee hij in Puerto Rico opgroeide en waar zijn vader en grootvader fan van waren. El Ratón is op die manier een ode aan de Son Cubano, maar dan met een Puerto Ricaanse twist. Een ruime selectie uit de nieuwe plaat met Marcela, Casi, La Bolsa en Pedacito De Papel maakte nogmaals duidelijk dat Zuid-Amerikaanse muziek niet per definitie feestmuziek is. De donkerte van het ”zwarte strand” (Playa Negra) werd op deze try-out “oude stijl” geregeld verbroken.

Try-outs zijn van levensbelang want “the terror is what makes you learn the songs”. Je kan repeteren zoveel je wil, maar de confrontatie met het publiek is het enige dat telt. Er worden foutjes gemaakt en er worden geamuseerde blikken uitgewisseld. Dit soort try-outs zijn dan ook plezanter dan gewone shows, als je het de zanger zou vragen. Er werd zelfs overwogen om alle shows op deze manier te doen. Zo had Gabriel een tijdje moeite om zich te herinneren hoe hij Flore op de gitaar moest spelen. Flore en niet Flores (met s), want Puerto Ricanen zijn de West-Vlamingen van de Caraïben: ze kiezen zelf de letters die ze uit willen spreken. Broad Daylight en Gold sloten de bisronde af, maar het hongerige publiek kreeg als uitsmijter ook nog de klassieker Pal’ Monte, een eerbetoon aan het oude, met beide voeten in het heden.