Gabriel Rios - Uitgeklede latino

Arenbergschouwburg, Antwerpen, 9 november 2013

“In New York heb ik de afgelopen drie jaar voor massa’s mensen gespeeld. Massa’s van zeven tot dertien mensen.” Zelfrelativering heeft Gabriel Rios duidelijk en gevoel voor humor is hem ook al niet vreemd. Meertalig, succesvol en nog knap ook. Niet verwonderlijk dus dat er gisteren opvallend veel jongedames naar de Antwerpse Arenbergschouwburg waren afgezakt.

In het voorprogramma speelde het Brusselse duo Hydrogen Sea. Op hun vi.be beschrijven ze zichzelf als een kruising tussen lo-fi, ambient en pop. En daar zal wel iets van aan zijn. Hydrogen Sea bracht muziek zoals we ze tegenwoordig wel vaker horen bij jonge groepen, die iets tegendraads willen doen: een verlegen zangeresje met gevoelige teksten met daarbovenop elektronica-invloeden zoals een beat of samples in loop.

Sporadisch was dat best mooi – zoals in hun single The Fall – maar te vaak ontbrak er iets. Ideeën waren er te weinig of liepen elkaar voor de voeten. Te vaak klonk Hydrogen Sea nog alsof ze net de wereld van de elektronica begonnen te ontdekken: de bliepjes klonken nogal Game Boy-achtig. Dat het hoogtepunt van de set een cover van Paradise Circus van Massive Attack was zegt veel. Want hier hoorden we wel een dynamische originele song met elektronica-invloeden. Blijven oefenen.

En dan was het de beurt aan Gabriel Rios. Hij kwam zijn nieuwe plaat voorstellen, ‘The Marauder’s Midnight’, alleen komt dat album pas binnen een klein jaar uit. Gabriel Rios heeft altijd al bekend gestaan voor zijn eigenzinnige setlists, maar vanavond konden we wel op erg weinig nummers een titel kleven.

Gabriel Rios begon in zijn eentje met Voodoo Chile, de cover van Jimi Hendrix van alle gitaargeweld ontdaan, die hij nu al een tijdje live speelt. Daarna werd hij vervoegd door zijn contrabassist voor Straight Song, een eenvoudig maar mooi nummer dat toonde dat je ook met een contrabas een heuse solo kan geven. Tenslotte kwam de derde en laatste muzikante – een celliste – het duo vervoegen en werd bijna uitsluitend nieuw materiaal gespeeld. Want het was met dit duo dat Gabriel Rios aan nieuwe nummers heeft gewerkt en heeft opgetreden in New York.

Saai werd het nergens omdat alle gradaties tussen zacht en minder zacht verkend werden, maar bij een herkenningspunt als Gold – de huidige single die ook live prachtig klinkt – merkte je toch dat het publiek net dat tikkeltje meer enthousiasme toonde.

Ook The Boy Outside – de openingstrack van ‘Angelhead’ (2007) - was een hoogtepunt omdat het tempo hier hoger lag dan gemiddeld in de set. in Tu No Me Quieres merkte je duidelijk dat Rios ondanks alles toch nog het sterkst is als hij zijn moedertaal nog eens kan bovenhalen.

Afsluiten deed hij, net als beginnen, op indrukwekkende wijze met met The Beast In Me, origineel een nummer van Nick Lowe, gecoverd door Mark Lanegan en door Johnny Cash op zijn ‘American Recordings’. Dat Rios de vergelijking met die versies kon doorstaan zegt veel over zijn klasse.

Na minder dan anderhalf uur zat het er al op en wij bleven toch op onze honger zitten. Niet omdat Broad Daylight niet werd gespeeld, wel omdat pakweg Unrock, Angelhead, I’m Gonna Die Tonight, Baby Lone Star en Dauphine ook niet in de setlist zaten en omdat er tussen de nummers nogal wat tijd werd verloren met grapjes en het stemmen van de gitaar.

Alle respect voor Rios’ eigenzinnigheid en we zijn zeker benieuwd naar zijn nieuwe werk, maar af en toe een herkenningspunt in een iets strakkere en iets langere set was voor iedereen fijner geweest.