G. Love Solo Acoustic - Traditie naar eigen hand gezet

De Roma, 7 oktober 2018

G. Love Solo Acoustic - Traditie naar eigen hand gezet

In 2019 wordt het vijfentwintigjarige bestaan van het debuut van G. Love & Special Sauce gevierd (iets waarvoor hij naar eigen zeggen graag naar De Roma zou terugkeren). Tot zolang trekt de frontman nog in zijn eentje rond. In Antwerpen werd hij op bijzonder veel enthousiasme onthaald, ook al bracht hij weinig van zijn songs op de van de plaat bekende manier.

Blues en hiphop zijn twee genres, die met name zijn ontstaan uit ongenoegen van de “zwarte” gemeenschap met de blanke overheersing van de maatschappij. En dan is het als zo vaak een white boy die ze gaat versmelten. Garett Dutton was nu eenmaal zo onder de indruk van bluesgrootheden als Leadbelly en Bukka White dat hij zich net dat gitaarspel eigen maakte. Bovendien verenigde G. Love de hiphop uit zijn jeugd met die blues in een huwelijk dat intussen toch al een zilveren bruiloft kan vieren. Dat resulteert dan in een soort van straatconcert op het podium van De Roma; maar dan wel zo eentje waarvoor je blijft staan.

Want dat is nog altijd de basis van waaruit G. Love vertrekt: de streetblues. En dat was in Antwerpen al zo vanaf het moment dat hij het podium opkwam om met de mondharmonica onversterkt het verbazend talrijk opgekomen publiek voor zich te winnen. Met een aanstekelijk enthousiasme heette hij de toeschouwers welkom in het Frans omdat zijn “Flemish” beperkt was tot een “Dankjewel” na het concert. Dat er op dat Frans al evenzeer haar stond en hij er voortdurend Engelse woorden in smokkelde, al dan niet met gespeeld accent (Booty Call werd dan bv. “Appel de booty”), droeg enkel maar bij tot de charme.

Dat het geen best of zou worden werd al duidelijk met het eerste nummer. Nieuwe song Soulbecue serveerde immers meteen de blues zoals G. Love die interpreteert: met veel humor en het bijhorende gitaar- en mondharmonicawerk. In opvolger Blues Music – de eerste single van zijn band - hoor je hem mijmeren over al die groten uit het genre (inclusief de gitaren), herinneringen ophalen aan de kennismaking ermee en zo veel meer. En dat doet hij dan op zo’n smakelijke manier dat je er zelf bij gaat wegdromen.

Uiteraard mogen covers dan niet ontbreken. Van Skip James (Hard Time Killin’ Floor Blues) of Bukka White (Bukka’s Jitterbug Swing): liedjes die wij (en met ons ongetwijfeld nog een heel stel oren) nog nooit hadden gehoord, maar die je dan toch nieuwsgierig maken naar hoe dat origineel klinkt. En ook een oude vriend als Jack Johnson kreeg een eerbetoon met Rainbow, als om te zeggen dat hij die niet vergeten was.

De stilaan traditionele verguizing van Trump mocht evenmin ontbreken. Voor Juice verwoordde hij het als volgt: “If you don’t like Trump I love you. And if you do like Trump, I still love you… just a little bit less”. Teksten als “No more lies” maakten zijn standpunt alvast duidelijk, hoewel je dat uiteraard naar believen kan interpreteren.

Helemaal de harten van het publiek winnen deed hij met een verzoekjesronde, waarin we graag Back Of The Bus aanstippen. De Antwerpse mondharmonicaspeler Sven Bollen (The Slipmates) kreeg er trouwens een prominente rol, luisterde niet enkel The Hustle op, maar ging ook nog eens onvervaard een duel met de protagonist aan.

En als het op verzoekjes aankomt, dan mag Cold Beverages uiteraard niet ontbreken, zelfs al was het de rauwe bluesversie die werd geserveerd. Idem dito trouwens voor eerste bisnummer Baby’s Got Sauce dat aan sneltempo door de zaal ging, maar desondanks toch kon rekenen op vrolijk meebrullende fans.

G. Love wist in De Roma op waardige manier een traditie verder te zetten. Niet alleen weet hij de roots van zijn eigen muziek mooi in de verf te zetten met slechts een gitaar, een mondharmonica en twee voeten, hij heeft er ook zijn eigen draai aan gegeven. Daarvoor verdient hij alle hulde die hem toekomt.

9 oktober 2018
Patrick Van Gestel