Fuzz - Langgerekte jam

Trix, 28 februari 2023

Waar een dag eerder de nieuwste hype zichzelf een schitterende toekomst stond te voorspellen, was er nu een band het verleden aan het vieren. Trix was dan misschien niet uitverkocht, maar de zaal was toch stevig gevuld. Ideaal, want zo was er nog meer dan voldoende ruimte voor een stevige pogo.

Fuzz had geen beter voorprogramma kunnen kiezen dan Hooveriii (spreek uit: Hoover Three). Ook zij graaiden gretig in de snoepkast van de sixties en seventies. Je hoorde dubbele gitaarlijnen, een overvloed aan wahwah, psychedelische jams en je kon niet anders dan meegesleurd worden in de maalstroom van dit vijftal, dat de zaal dan ook al snel zag aangevuld worden. Terecht, want de show was spannend tot de laatste minuut. Drie stemmen, zwierige gitaren en vooral erg puike songs deden ons zelfs spijt krijgen dat de show al na een half uurtje voorbij was. De norm was gezet. Aan het volgende drietal om die bij te stellen.

Maar het trio, dat onder de naam Fuzz schuilgaat, is van geen kleintje vervaard. Jeugdvrienden Charles Mootheart (gitaar, zang) en garagerocktitaan Ty Segal (drums, zang) kennen elkaar al van in de schooltijd. Logisch dat die twee wel eens samen jammen dus en het resultaat kwam zowaar terecht op een plaat (intussen zijn het er al drie). Originele bassist Rolan Cosio werd intussen vervangen door Chad Ubovich, die Meatbodies even liet voor wat het was.

Vast patroon van de avond was dat de heren zowat elk nummer inzetten met een soort van improvisatie, waardoor het vaak leek of de drie in het eigen repetitiekot jams zaten uit te testen. Dan denken wij met name aan de bluesy intro tot Jack The Maggot, die dan openbarstte als een rijpe zweer, waarbij de tengere Mootheart de gitaar al soloënd door de ruimte liet zweven. En intussen ramde Segal op de kit alsof zijn leven ervan afhing.

Soms, zoals bij de eerste reeks nummers, werd er zelfs geen pauze ingelast, maar werd aan het einde van de ene gewoon aangeknoopt met de volgende song. Segal nam niet eens de moeite om de song te onderbreken om de microfoon weer vast te draaien. Gewoon de stick tussen de tanden en ondertussen verder raggen. Toen er dan uiteindelijk toch even naar adem werd gehapt, bleken we meteen twintig minuten verder te zitten. En uiteraard werd er dan gecrowdsurft en mondde het dansen uit in een lekkere moshpit.

Vooral de twee afsluiters van de relatief korte (een uur en twintig minuten) set - Say Hello (uit 'II') en What's In My Head? (uit het titelloze debuut) - werden op erg veel enthousiasme onthaald en het refrein werd vrolijk meegebruld. Toen een fan ook nog eens het podium op klauterde en de cimbalen beroerde, stuurde Segal de aandravende security trouwens meteen wandelen en vroeg hij zelfs om een applaus voor de man. En uiteindelijk werd er met het onvermijdelijke Time Collapse Pt. II / The Terror nog een bisnummer gebracht voor de show tot een einde kwam.

Het blijft een bijzondere ervaring om Fuzz aan het werk te zien. Vooral door de eenvoud waarmee ze dat doen. Geen pyrotechnics of andere kunstgrepen hier, maar gewoon drie muzikanten op een podium. Meer was echt niet nodig. Maar stiekem vonden we het voorprogramma toch nog dat tikkeltje beter.