Future Of The Left - Prettig gestoorde chaos
Nijdrop, Opwijk, 15 mei 2015
Ze houden wel van een grapje, de mannen en vrouw van Future Of The Left, maar als het op de songs aankomt, is het een en al ernst. Dat bleek ook in de Nijdrop.
It It Anita komen uit Luik en waren maar wat blij dat ze de zaal mochten opwarmen in Opwijk. En dat enthousiasme straalde af. Bovendien beschikt deze band over een stel puike songs, die zelden rechtdoor gaan. Soms werd er gebruld, soms werd er gepraat en heel af en toe werd er ook gezongen. Songs werden opgebouwd tot massieve kathedralen om die dan ter plaatse weer op te blazen. Spanning, woede, lust, het zat er allemaal in en werd met kracht de zaal ingeslingerd. Het zit wel goed met deze Luikenaars.
Logge basriffs naast dwarse gitaren, nooit lang genoeg een ritme aanhouden om daar gewend aan te raken en het soms zo simpel mogelijk houden. Enkele van de kenmerken, die Future Of The Left maken tot wat ze zijn. Sinds het debuut heeft dit gezelschap uit Cardiff, Wales al een hele weg in de vorm van vier platen en talloze optredens afgelegd. Deze keer was de Opwijkse Nijdrop aan de beurt, waarheen zowat honderd man de weg had gevonden.
De start was zoals dat hoort bij een dwarse band als Future Of The Left. Kept By Bees is niet meer dan een drumpatroon waarover zanger Andy “Falco” Falkous samen met tweede gitarist Jimmy Watkins teksten als een militaire mars declameren. Even worden de gitaren kort ingezet om dan opnieuw te zwijgen. In minder dan twee minuten was de toon gezet.
En naarmate de set vorderde, kreeg de band er steeds meer zin in. Bassiste Julia Ruzicka gooide haar instrument vervaarlijk alle kanten uit, de blonde haren daarbij steeds meer in de weg zittend. Ritmegitarist Jimmy Watkins sprong voortdurend de zaal in en rond, stak daarbij de handen bij in de hoodie van een toeschouwer of ging zelf op de schouders van een fan zitten. Falco bleef daar ijzig kalm onder, maar vertelde wel voortdurend grappen tussen de songs door. Enkel drummer Jack Egglestone keek alsof hij zijn tanden wou slijpen op de schedels van het publiek voor het podium.
Bread, Cheese , Bow And Arrow was een eerste, vroeg hoogtepunt waarvoor Watkins een tweede bas inzette, hetgeen een massief geluid garandeerde. Maar evengoed hield de band het poepsimpel; zoals in Manchasm, één van de twee songs waarvoor de synth werd bovengehaald (en officieel verwelkomd). Het nummer is niet meer dan een steeds herhaald toetsenriedeltje over een ritmesectie, die rotsen doet splitsen. Het deed wel je bloed koken. Falcous’ manier van “zingen” heeft daar ongetwijfeld veel mee te maken.
Dat de Britse regering een veeg uit de pan zou krijgen (“We live in a country where fox hunting is legal, but two people of the same sex are not allowed to marry”) stond vooraf al zo goed als vast en dus werd You Need Satan More Than He Needs You opgedragen aan die machtshebbers. Maar een song verder sloegen de beide lolbroekgitaristen elkaars instrument dan weer aan in de meest onmogelijke houdingen of werden, toen de snaredrum-microfoon het begaf, Metallicafans op de korrel genomen. The Libertines zouden later trouwens ook nog een sneer meekrijgen.
Er mocht zelfs meegeklapt worden in de beginfase van Dead Enemy, ook al verwaterde dat al snel tot roepen tegen de donder. Het kon allemaal de pret niet drukken. Uiteindelijk eindigde de geschifte medley van Singing Of The Bonesaws, Lapsed Catholics en McClusky-cover Lightsabre Cocksucking Blues in totale chaos, waarbij Falcous het drumstel vakkundig demonteerde en verspreidde over het podium. Maar Egglestone liet dat niet aan zijn hart komen en ging desnoods breeduit over het podium liggen om de nodige delen van zijn instrument te kunnen bereiken.
Het was dat soort chaos, typerend voor de muziek van Future Of The Left, die in de Nijdrop regeerde. Chaos, die door de hele zaal werd omarmd en, zelfs met het weinige volk dat er was, eindigde in een kleine moshpit. Precies wat de band wou. Precies waar wij voor gekomen waren.