Future Islands - Lijf en leed
Botanique, Brussel , 31 oktober 2014
Muzieksamenstellers zijn vreemde wezens. Het zijn zij die bepalen of een nieuwe single op de radio wordt gedraaid of niet, wat de kans vergroot dat het nummer in kwestie een hit wordt, of niet. Tenzij in het geval van Seasons (Waiting For You) van Future Islands. Daarbij zorgde een optreden op de Late Show van Letterman dat de single een hit werd. De volgende twee singles werden weer als vanouds genegeerd. Ach ja, we kunnen ons er druk in blijven maken, maar feit was dat gisteren de Orangerie vol stond met echte fans van Future Islands. Feit is ook dat het geluidsniveau onverantwoord hoog stond.
Eerst was Celebration aan de beurt, een band die hun feestjes al een tijdje onder de radar viert, want kennelijk heeft deze band – ook uit Baltimore – tussen 2005 en nu – al vijf platen uitgebracht. Frontvrouw Katrina Ford kan je ergens in het midden tussen Courtney Love en Patti Smith situeren, de songs klinken origineel. Op de frivoolste momenten gaat Celebration richting Alabama Shakes, maar veel vaker is het zwartjassenmuziek uit de eighties voortgestuwd door zware synths en zware baslijnen. Onze interesse hebben ze gewekt.
De grote attractie van Future Islands is natuurlijk frontman Samuel Herring. Hij ziet er doodgewoon uit. Hij zou leerkracht kunnen zijn of boekhouder en als we hem op straat zouden tegenkomen zouden we hem straal voorbijlopen, maar zet hem op een podium en hij verandert in een ongeleid projectiel. Daar neemt de muziek bezit van zijn lijf, als een onvermogen om stil te blijven staan. Nooit eerder hebben we iemand zo zien bewegen, ongecontroleerd in de beste betekenis van het woord. Hij klopt zich suf op zijn eigen borst, neemt zijn hoofd tussen de handen, maakt buigingen in de vreemdste hoeken en op de vreemdste momenten en schrijdt van links naar rechts. In Doves lijkt hij zelfs auditie te doen voor een rol in 'The Full Monty'. Na het tweede nummer zweet hij al als een otter; zijn lijf dient leed te ondergaan tijdens elk optreden van Future Islands.
"Uniek" en "Dit moet je toch eens gezien hebben", klonk het in de buurt en dat klopt wel. Want ook zijn stem weet Herring op optimale manier te benutten. Het lijkt wel alsof Herring vier zangers in één is. Hij fluistert en aait, klinkt alsof hij op het punt staat in huilen uit te barsten, krijst en grunt en dat niet zelden zelfs in één nummer.
Op plaat is de synthpop van Future Islands gelaagd en gedetailleerd, maar het volume stond gisteren zo luid dat alle details en subtiliteiten verloren gingen. Herring moest zelfs moeite doen om zich verstaanbaar te maken boven bas en synths uit. Daardoor leek de synthpop, die neigt naar iets tussen vroege Roxy Music en New Order in, te vaak op een wall of sound die moeilijk te doordringen bleek. Dat was vooral het geval bij songs die vooruitstuwen zoals Tin Man, Long Flight en Vireo’s Eye.
Nochtans is de kwaliteit in de songs zeer zeker aanwezig. De meest recente plaat ‘Singles’ kwam nagenoeg volledig aan bod en opvallend daarbij was dat niemand in het publiek echt alleen maar stond te wachten op die ene hit, Seasons (Waiting For You) die trouwens netjes in de set ingekapseld was en niet meer aandacht naar zich toe zoog dan enig ander nummer. Zowat elk nummer werd op gejuich en applaus onthaald, maar het was dus vooral wanneer er even gas werd teruggenomen en de details weer hoorbaar werden dat het een groots optreden werd. Dat was het geval in het midden van de set in het rijtje Doves, Back In The Tall Grass en A Song For Our Grandfathers, maar vooral bij de laatste toegift, Little Dreamer, het enige nummer uit de debuutplaat uit 2008.
Samuel Herring is een sensatie op het podium, maar het geheel stond te luid om een blijvende indruk na te laten. Tenzij dan die fluittoon in onze oren waarmee wij, ondanks het gebruik van oortjes, ons bed zijn ingekropen.