Fun Lovin' Criminals - Tot uw dienst
De Casino, Sint-Niklaas, 14 april 2023
Concertrecensies hebben op de keper beschouwd weinig nut. Na het lezen van pakweg een restaurantreview kan u beslissen desbetreffend etablissement al dan niet aan te doen, maar na het lezen van des recensents mening over deze of gene internationaal befaamde band bent u meestal genoopt tot het kopen van vliegtuigtickets naar een buitenlandse halte op de lopende tournee. Ofwel was u wel op het concert aanwezig, waardoor de recensie even nutteloos is, want of u nu vindt dat de recensent uw beleving haarfijn heeft gevat in ronkende volzinnen, dan wel dat die oetlul fecaliën in de oren heeft en de ballen verstand van muziek, uw emoties waren geheel de uwe. Deze recensie zal u mogelijkerwijze van ietwat meer nut zijn, aangezien Fun' Lovin' Criminals deze zomer niet enkel in Boekarest, Parijs, Sofia en Worpswede te beleven vallen, maar ook nog eens in Luik en Lokeren. U vindt dus hier het antwoord op de vraag of het zin heeft om op 7 augustus af te zakken naar de Fonnefeesten of "unknown venue", zoals dat op de website van de Criminals heet.
Voor een zaal met veel mensen, die dertig jaar geleden jong waren, was het jonge Nederlandse geweld van Banji als voorprogramma misschien een rare keuze. Waar de lichtman zich duidelijk zeer ruim mocht uitleven voor een voorprogramma, was de klank dermate kut dat we de schrijftafel op het schellinkje achterlieten om op verschillende plaatsen in de zaal vruchteloos naar iets van dynamiek of scherpte te zoeken. Let wel: de geluidsman trof volgens ons geen enkele blaam. In dit genre springpop is het "usance" om alles op -1,5 dB af te mixen om tot een dermate doffe klankmodder te komen dat de meeste nummers op elkaar lijken, de teksten oeverloos repetitief mogen zijn, omdat je pas na de achttiende keer een zin kan reconstrueren - waar je dan onmiddellijk spijt van hebt - en het draait uiteindelijk allemaal om welke van die vier pubers de bakvissen op de festivalwei de knapste en de liefste vinden.
Kortom, een sublieme band voor wie houdt van Balthazar, #LikeMe of K3 - vergeef ons dat onze kennis van deze puberale uithoek van de entertainmentwereld niet verder reikt. Moest je in een liftkoker oerend hard MGMT aan de ene kant laten spelen en aan de andere kant Anderson.Paak en je steekt vervolgens watjes in je oren, kom je in de buurt. Maar goed, ze hebben naar eigen zeggen een "eerste debuutplaat" uit. Oordeelt u vooral zelf of laat het over aan uw tiener.
De selectie uit de soundtracks van Tarantino waren een betere opwarmer voor Fun Lovin’ Criminals. "Me and Fats got the gats", klonk het destijds, maar tegenwoordig is het Fast die de zinnen moet zingen. Huey Morgan heeft de groep verlaten, waardoor Brian “Fast” Leiser zich nu laat bijstaan door de Engelse Make It Nice Brothers Naim Cortazzi en Frank Benbini. Na het openingstrio The Fun Lovin’ Criminal, The King Of New York en Bombing The L waren onze twijfels weggenomen, al begonnen we wel aan het eigen gehoor te twijfelen, nu ook hier de diepere stem van Fast niet bepaald helder waar te nemen was in het rockgeweld.
Bij de meer laidback grooves van Get Your Coat wist drummer Benbini met soulvolle backings de song eerder richting Marvin Gaye dan Barry White te brengen. Passive Agressive rockte zalig weg, mede doordat de bas live gespeeld werd in plaats van op tape mee te lopen, maar ook hier leek de stem toch bijzaak. Fast wist met elk van de instrumenten de juiste accenten te leggen, terwijl Cortazzi en Benbini op geen enkel moment teleurstelden. Alles groovede, rockte, dampte, smeulde en ademde. Enkel het vuistdikke Engelse accent, waarmee zij het publiek toespraken, sloeg als een tang op een varken voor wat origineel een essentieel New Yorkse band was.
De vier nieuwe songs van de vorig jaar verschenen ep ‘The Roosevelt Sessions’ werden aaneensluitend op het enthousiaste publiek losgelaten. Het is duidelijk dat die songs in deze bezetting geschreven en opgenomen zijn, met Shake It Loose en Village Groove als relaxte hoogtepunten. Niet alleen van de ep, maar ook van het concert. De versie van Mi Corazon neeg zeer naar Calexico, maar verder was het laatste kwart van de setlist – ondanks een redelijke versie van Smoke ‘Em – nogal vergeetbaar. De bisronde met Love Unlimited en uiteraard Scooby Snacks maakte dat meer dan goed.
De Casino is een zaal met karakter, die de ene keer een schouwburg voor luisterlied kan zijn, en de andere keer een dompende en stampende club in – we laten onze verbeelding de vrije loop – een grootstad. Sint-Niklaas doet zijn best, maar om een echte grote stad te zijn, missen we toch nog wat meer vuilnis, verslaafden en vechtpartijen in de nachtelijke stationsbuurt. Wat die andere kleine grootstad met actieve stationsbuurt uit het Waasland betreft: u mag er zeker van zijn dat Fun Lovin’ Criminals ook in openlucht het feest op de immer stemmige Fonnefeesten zal doen ontbranden. Dat deed ons eraan denken dat we zonder lange blaadjes en smoorgerief zaten. Blij u eens van dienst geweest te zijn, spoedden wij ons richting station.