Fun Lovin' Criminals play 'Come Find Yourself' - Back To The Nineties

Kunstencentrum Vooruit, Gent, 6 maart 2016

‘Come Find Yourself’ van Fun Lovin’ Criminals viert dit jaar het twintigjarige jubileum. Dat is best lang en vooral confronterend voor onszelf. Destijds draaiden we de debuutplaat van de prettig gestoorde New Yorkers grijs. En we waren dan ook uiterst benieuwd wat de heren ervan zouden bakken.

We vroegen ons eigenlijk vooral af of Huey en zijn kompanen nog steeds de humor en lichtheid in de sound wisten te bewaren, of ze nog steeds de coolheid zelve waren en of ze muzikaal nog wel iets te bieden hadden. Want eerlijk is eerlijk: na dat debuut zijn ze ons behoorlijk kwijtgespeeld.

Dat ze het gevoel voor humor nog niet kwijt waren, bleek onmiddellijk toen ze het Star Wars-thema lieten afspelen bij het opkomen. De band begroette de zaal amicaal alsof ze iedereen persoonlijk kenden en stak de lont onmiddellijk aan het vuurvat met een scherpe versie van The Fun Lovin’ Criminal.

De set was, zoals aangekondigd, voorspelbaar, want de groep speelde voor de gelegenheid zijn volledige debuutalbum intergraal. Zo passeerde grootste hit Scooby Snacks al als vierde song. De zaal ging uit het dak, al hadden wij tot dan toe het gevoel gehad dat er te veel van de sound vanop een bandje kwam.

Bij nummers als The Grave And The Constant, Smoke ‘Em en het aan zijn jarige vrouw opgedragen We have All The Time In The World en I Can’t Get With That speelde de band volledig live en bleek ten volle dat ze goede en oprechte live muzikanten zijn. De bugel van Fast zorgde vaak voor een warme gloed over de nummers.

Hoogtepunt Crime And Punishment was een nummer dat ons op plaat nooit echt opgevallen was, maar live in een vuile bluesrockversie de aandacht volledig naar zich toe trok.

Come Find Yourself was laidback en de laziness zelve, Bear Hug was onversneden hiphop met een plompverloren, maar bluesy mondharmonica erdoorheen en afsluiter Methadonia was warm, bluesy en breekbaar.

Na een korte pauze speelden de heren nog enkele andere nummers zoals Loco, The View Belongs To Everyone, Korean Bodega en serveerden ze Big Night Out als laatste. Wij waren echter het meest onder de indruk van het uiterst toepasselijke Friday Night; de band amuseerde zich kostelijk, genoot van de interactie met het publiek en speelde een lekker eind weg.

Bij aanvang van I Can’t Get With That mijmerde Huey in een nostalgische bui: “Twenty years later and not a damn thing changed”. Los van die extra kilo’s en de slechte knie voelden wij ons in de Vooruit opnieuw die vijftienjarige uit 1996.