Fulco - Onweerstaanbaar vanavond

Trix, 22 oktober 2020

Hij is nooit voor één gat te vangen geweest, Fulco Ottervanger. De projecten, waaraan hij al heeft meegewerkt, zijn niet op één hand te tellen: De Beren Gieren, Beraadgeslagen, Stadt, de verschillende incarnaties van Marvelas en dan slaan we er waarschijnlijk nog een paar over. En dan is er dat soloproject, waarmee hij zich zowaar in het Nederlands uit.

Het is daarmee dat Fulco (voor de gelegenheid liet hij de achternaam voor wat het was) dezer dagen de Vlaamse podia afschuimt. Ook Trix stond op de kalender en wij keken wel degelijk uit naar dat optreden. Want hoewel de ietwat ijle klank van de plaat ons aanvankelijk niet echt kon bekoren, werden wij geleidelijk opgewarmd door de eigenzinnige, vintage Fulco-nummers die er op het titelloze album staan, om nog te zwijgen van de bijzonder grappige teksten.

In Trix (en waarschijnlijk evengoed elders) deed hij het met een bassist, een batterij elektronica en een elektrische gitaar. Het resultaat klonk mooi afgerond, soms bijzonder funky en dan weer uitzonderlijk experimenteel, net zoals we dat van hem verwacht hadden.

Bassist Dries Laheye (ook al zo veelzijdig actief bij bands en acts als Stuff., BRZZVLL en Liesa Vander Aa) opende de feestelijkheden met subtiel baswerk, mondjesmaat evoluerend in de opener 1/7 Miljardste, dat zo opvallend eindigt in een overdaad van lalala's. Fulco zette de gitaar tegenover het schitterende baswerk en vulde dit aan met de drumcomputer en enkele andere al dan niet subtiele geluidjes.

Dat was niet altijd zo. Voor Hangen In De Waarheid gaf hij, furieus trommelend op de pads, eigenhandig het ritme aan, iets dat hij nog eens zou herhalen voor de maffe afsluiter De Sms'ende Mens, waarvoor Laheye de bas helemaal de vrije loop liet. “Onweerstaanbaar vanavond”, liet de opgenomen stem onbewogen weten. Het was wat wij voelden bij wat eraan vooraf was gegaan.

Soms waren de nummers enorm funky en maakten die het ons moeilijk om op dat verdomde stoeltje geplakt te blijven. De zonnebril, die Fulco aanvankelijk op het voorhoofd plantte, maar later ook over de gewone bril heen schoof, gaf al aan dat ook het dansbare aan bod zou komen. De muziek deed gewoon de rest. Soms hadden wij de indruk in de eighties terechtgekomen te zijn, dan weer deed het ons aan De Kift (om maar iets te zeggen) denken (De Opflakkeraar) of hoorden we iets van Vangelis in de muziek. En net die veelzijdigheid was zo boeiend, zo typisch ook voor deze octopus.

Voor we het wisten was het ruime uur, dat Fulco was toebedeeld, voorbij. Altijd een goed teken.