Fuck Buttons - De mooiste zoektocht

Ancienne Belgique, Brussel, 6 oktober 2013

Drie platen hebben de mannen van Fuck Buttons al uit. Dat begint op een oeuvre te lijken. Op de site van de Ancienne Belgique werden ze nog aangekondigd als een noiseduo, maar dat klopt minder en minder. Van vorige passages herinneren we ons vooral dat ze opzwepend en psychedelisch waren. Zou dat nu nog het geval zijn?

Als voorprogramma hadden ze Zan Lyons meegebracht, een multidisciplinair kunstenaar uit London van gemengd Aziatische en Afrikaanse afkomst. Hij speelde viool, maar vervormde dat geluid via zijn laptop tot onherkenbare klanken. Af en toe kwam er een beat doorzetten, maar bovenal was het een lange, ambitieuze en veelgelaagde compositie. Zeker het uitchecken waard!

De opstelling van Fuck Buttons was zoals ze altijd al was: links Andrew Hung, met veel knoppenbakjes, zijn instrumeten niet naar het publiek gekeerd maar naar de rechterkant van het podium waar zijn compaan Benjamin John Power het spiegelbeeld vormt met minstens evenveel knopjes. Er stond nog een drumstel in zijn buurt en vooraan stonden discreet twee camera’s opgesteld.

Boven hen hing een groot scherm, waarop de camera’s de silhouetten van de twee muzikanten projecteerden, voorzien van kaleidoscopische effecten, die geproduceerd werden met behulp van vooropgenomen beelden of met beelden van het licht uit de zaal - een discobal achteraan op het podium, bijvoorbeeld - wat een bijzonder mooi effect opleverde.

Opener Brainfreeze komt uit het laatste album maar bleef heel erg trouw aan het typische Fuck Buttonsgeluid. Wie denkt dat Fuck Buttons te commercieel geworden zijn, heeft hier niet goed naar geluisterd. Vreemd genoeg bleken de prominente drums in dit nummer vooraf opgenomen.

Voor Surf Solar werd het drumstel wel gebruikt, maar daar bleek dan weer het verband tussen wat je zag en wat je hoorde niet zo lineair als je zou verwachten. Pas naar het einde toe leek het geluid met de actie overeen te komen.

Sterke openers. En er volgden zo nog een paar lappen van telkens om en bij de tien minuten. Tijdens Olympians hadden we het gevoel dat het korter had gekund. Dit stuk muziek, dat tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Londen werd gebruikt, is heel erg repititief, maar mankeerde de hypnotische kracht om te blijven boeien.

Over The Red Wing waren we dan weer wel enthousiast. Het wordt gemarkeerd door enkele samples die uit een jarenzeventigtelevisieserie zouden kunnen komen en is zo één van die nummers waarin de Fuck Buttons op zoek gaan naar een iets organischer, repititiever geluid.

Toegegeven, vroeger waren ze opwindender. En hun debuutalbum was een moeilijk te evenaren mijlpaal. Maar vroeger is voorbij en groepen die nieuwe geluiden opzoeken vallen altijd te verkiezen boven groepen die in hun geluid blijven steken. Fuck Buttons is er zo één en deel mogen zijn van die zoektocht is een ervaring, die we voor geen geld hadden willen missen!