Friendly Fires - Operatie overdaad
Ancienne Belgique, Brussel, 21 mei 2011
Het leek wel of Friendly Fires een mobiele discotheek hadden meegebracht naar de AB Club. Het podium was volgestouwd met bewegende lichten en centraal op het podium stond een ingewikkelde spot met bewegende spiegels opgesteld, we waanden ons in een hete club in Ibiza. Het optreden richtte zich genadeloos op de benen maar de band vergat dat sommige mensen zich ook moeten amuseren voor ze aan het dansen gaan.
Ook de zangeres van het Canadese Braids was diep onder de indruk van de veelbelovende lichtmachines waartussen het voorprogramma zich een plaatsje zocht. Braids leek wat misplaatst als opwarmer voor Friendly Fires en had deze avond wellicht liever enkele kilometers verder in het Koninklijk Circus in het voorprogramma van Animal Collective gestaan. Het viertal deed geen enkele moeite om de invloed van die experimentele Amerikaanse band te verbergen. De gelaagde, psychedelische muziek van Braids (letterlijke vertaling ‘vlechten’) leek Animal Collective by numbers en een van de groepsleden had zelfs een t-shirt aan van Panda Bear. De hoge, bezwerende vocalen van zangeres Raphaelle Standell-Preston was het enige wat ons er van weerhield om deze jonge groep af te doen als pure copycats, maar echt overtuigd waren we dus niet.
Het contrast tussen de wat ijle, naïeve nummers van Braids en de grote geoliede productie van Friendly Fires was groot. Met een tweede plaat 'Pala' te promoten, en als voorbereiding op de (grote) festivals koos het drietal uit St Albans, Engeland ervoor om hun offensief te beginnen met een handvol kleine Europese clubshows. Hun show echter was in alle opzichten groots. Het trio heeft een nieuwe aanvullende drummer en ongeveer de helft van de nummers (Lovesick, True Love, Show Me Lights, Hurting…) werden door twee blazers van extra soul voorzien.
De zanger Ed Macfarlane schoot zonder pardon uit de startblokken en gooide zich met zijn hele lijf bijna letterlijk in de strijd (en in het publiek) alsof het een sportwedstrijd was. In geen tijd stond hij in het zweet maar zijn energie was ongedoseerd en schoot zijn doel voorbij. Zelfs wanneer hij met de blik op oneindig een aantal keer het publiek in liep en de mensen rond zich letterlijk nat druppelde, hadden we niet het gevoel dat hij echt contact maakte met het publiek.
Friendly Fires hadden één duidelijk doel voor ogen: extase. De muziek en de lichtshow waren erop gericht ons daar in één rechtte lijn naartoe te leiden, maar het was precies die militaire precisie die soms de afknapper bleek. Maar de momenten dat het wel juist zat, waren er knal op. De set werd afgerond met een ware hattrick met Jump In The Pool, Pull Me Back To Earth en Paris. Ook het eerste bisnummer Hawaiian Air was een rake klap. Afsluiter Kiss Of Life was ingestudeerd in een uitgesponnen versie voor een publiek dat er maar geen genoeg van kon krijgen, en ging dus nog even verder nadat we al meer dan voldaan waren. Het is misschien vreemd, maar we zouden eigenlijk Friendly Fires graag eens zien wanneer ze wat minder strak staan.
21 mei 2011