Freddie Gibbs - Gangster met een glimlach
Muziekcentrum TRIX, Borgerhout, 15 september 2014
“Freddie Gibbs mag Madlib op zijn knieën bedanken", "Freddie Gibbs kan één van de grootste rappers worden van zijn generatie, maar vloekt te veel", "Freddie Gibbs is overrated", "Twintig euro voor Freddie Gibbs is te duur”,… Als er één iets is wat wij geleerd hebben na Gibbs’ optreden is dat hij niet van plan is te veranderen. En waarom zou hij? De afwezige hiphopfans hadden alvast ongelijk.
Freddie Gibbs in de Trix-club, goed voor een maximum capaciteit van vierhonderd man. Voor iemand met zoveel talent lijkt dit weinig, maar de aanwezige fans kirden van plezier. Het zou een intiemere set worden dan in de grotere Trix-zaal, al is het woord intiem niet iets dat in Gibbs’ woordenboek staat. Het podium werd gevuld door een man met een enorme gangstermentaliteit en een kast van een lichaam, waarop je je kneukels zou breken. Maar het respect was van beide kanten bijzonder groot.
De set begon op de tonen van Still Livin. Ruim een halfuur te laat - zo hoort dat - kwam een vermomde Freddie het podium op. De sjaal werd al snel van voor de mond getrokken, de kap vloog af en de kleine pretoogjes kwamen tevoorschijn. Onmiddellijk kreeg het publiek waarvoor het gekomen was: Freddie wandelde golvend van links naar rechts, zijn teksten messcherp afvurend alsof het niets was. Al snel kregen we een eerste a capella-stuk naar de oren geslingerd. Iets wat doorheen de volledige set meermaals werd herhaald tot groot jolijt van het aanwezige publiek.
Terwijl dat publiek de handen in de lucht liet flapperen als de vinnen van een vis op het droge, kwam je tot de constatering dat Gangsta Gibbs echt wel een krankzinnige flow uit zijn botten kan slaan. Geen enkel woord werd overgeslagen en terwijl andere hiphopartiesten altijd een hypeman bij zich hebben, doet Freddie het helemaal alleen. Met verve!
Fans die naar de Trix afgezakt waren om ‘Pinata’ live te horen kregen al snel Thuggin’ en Deeper door de strot geduwd, maar vooral het oudere materiaal werd gretig verorberd. Terwijl je na drie nummers al mocht kennismaken met Freddie's bast - de gouden ketting bleef uiteraard rond de nek hangen - kon het publiek zich opwarmen met Have U Seen Her, Kush Cloud en Rob Me A Nigga. ‘Pinata’-fans hadden bij thuiskomst een heleboel werk voor de boeg om in dat oude materiaal te gaan snuisteren. Opdracht geslaagd dus, want Freddie bewees vanavond dat hij het ook zonder Madlib kon. Of twijfelde u daar nog aan?
Ook de dj wist wat van hem werd verwacht. Terwijl Freddie met zijn steeds terugkerende a capella's bezig was, smeet de dj er telkens op gepaste wijze een stukje beat tussen, om hem een seconde later weer weg te laten. De stop-de-band-ronde” van 'Het Swingpaleis' verbleekte erbij en de aandacht van het publiek werd er alleen maar door versterkt. Ook voor het volledig uitdoven van de lichten tijdens Eastside Moonwalker kon je niet anders dan de duimen in de lucht steken. Wat is er beter voor de sfeer dan een volledig donkere zaal met enkel de flitsen van de camera’s op Freddie gericht? Het zijn net die flitsen die op je netvlies gebrand blijven, als we terugdenken aan de doortocht van Freddie Gibbs in Antwerpen.
Wij zijn de tel kwijt geraakt hoe vaak we “Fuck po-liiiice!” meegebruld hebben en moederlief had vast de handen op onze oren gelegd bij het horen van al dat gemeen taalgebruik. Maar dat is nu net zijn sterkte. Freddie Gibbs is bringing back gangsta rap. En dat hebben we geweten. Zijn “Shmurda dance” op het einde kregen we er gratis bij.