Fred & Toody - Echte liefde

undefined, 13 februari 2017

Een zware hartoperatie noch het heengaan van Dead Moon drummer Andrew Loomis weerhouden Fred en Toody Cole ervan de wereld rond te trekken. Later dit jaar viert het stel de gouden bruiloft - vijftig jaar, that is! - maar eerst doen ze nog een - naar eigen zeggen - laatste tour door Europa. Zondagavond gaven ze in Het Bos in Antwerpen de twee generaties na hen het nakijken met een killerset opgebouwd rond hun Dead Moon periode.

Fred & Toody - Echte liefde

De stadsgenoten uit Portland Top Down mochten Het Bos opwarmen met een wel erg aan de Coles schatplichtige sound terwijl Toody aan de merch aan zowat elke aanwezige een T-shirt, plaat of sticker kon slijten (de Amerikaanse versie van de aanvullende pensioenpijler, weetjewel). Wie had verwacht dat de twee gezeten oude rockers een kalm eind aan het weekend zouden breien, was eraan voor de moeite.

Fred & Toody begonnen meteen met het oudste nummer van de avond. It's Still You van eerste gezamenlijke band The Rats was de aanloop naar een rollercoaster aan Dead Moon-klassiekers. In amper tien minuten regen ze Running Out Of Time, Fire In The Western World, Johnny's Got A Gun, Spectacle, Walking On My Grave, Down The Road aaneen. Het Bos brulde elk refrein mee. Toody vond het mooi en noemde ons haar familie. Dat is het ook wel een beetje want toen Fred Cole even later bekende dat elke avond eigenlijk een repetitie is, begreep die familie hem. De sound rammelt al decennialang aan alle kanten, zingen kunnen ze niet echt, maar toch verpersoonlijken ze wat oprechte rock-‘n-roll betekent.

Oprechte liefde ook, we kregen even een krop in de keel toen Fred zijn Toody gelukzalig in de ogen keek terwijl hij "Cuz you always kept me warm" zong in Let It Rain (van hun laatste band Pierced Arrows). Even later stond tijdens These Times With You een koppeltje twintigers op de eerste rij innig te zoenen. De Coles keken elkaar aan en knikten dat het goed was.

Toen Toody aan het begin van I Was Free "born in the ashes of World War II" zong, besefte je plots weer dat je al de hele tijd dol gemaakt werd door een stel bijna zeventigers. Fred Cole verwoordde het met de nodige zelfrelativering: "Ik had al aardig wat eelt op mijn vingers van het spelen. Nu krijg ik ook nog eelt op mijn kont van het zitten". Lange sets worden moeilijk voor Cole, maar met een wervelwind van tweeëntwintig songs, die nog onder het uur afklokte, hoor je ons niet klagen.

Wij hapten na afsluiters Dagger Moon en Dead Moon Night naar adem terwijl de Coles aan de kant van het podium met de arm om elkaars zij drie bissen bekokstoofden. Het was trouwens pas met Dagger Moon dat we voor het eerst het lege drumstel van Top Down achterin het podium aan de elf maand geleden gestorven Andrew Loomis linkten.

Zowat iedereen in de zaal wou nog een favoriet Dead Moon-nummer horen, maar met Out In The Blue en It's OK leek de familie wel tevreden. De Elvis-classic Can't Help Falling In Love was de traditionele afsluiter. Tenenkrullend voor muziekpuristen, maar Het Bos begreep dat niemands stem dieper in de ziel snijdt dan die van Toody Cole. We kunnen alleen maar hopen dat dit niet het definitieve Belgische afscheid was van Fred & Toody.

13 februari 2017
Christophe Demunter