Freakscene's Summer Bummer - Meer!

Zuiderpershuis, Antwerpen, 12 augustus 2014

Wat valt er nog te beleven in de hedendaagse (pop)muziek? Is alles niet al eens gedaan? Heeft dat gedoe dan alllemaal nog wel zin? Bij radioprogramma Freakscene hebben ze hier overal een antwoord op. En in het Zuiderpershuis werd dat antwoord kracht bijgezet.

Want dat huis van cultuur aan de Antwerpse Waalse Kaai was verbazend goed volgelopen. Of misschien onderschatten wij de doorsnee muziekliefhebber gewoon. Zijn die heel wat meer breeddenkend dan wij altijd gedacht hadden. Feit blijft dat er heel wat grotendeels in stemmig zwart gekleed en ruimschoots bebaard volk rondzwierf. En dat zal de organisatoren vast plezier gedaan hebben.

Dan bleef er alleen nog de muziek over. Het programma helemaal uitzitten was voor ons door omstandigheden helaas niet mogelijk, maar met het Mats Gustafsson / Brian Chippendale / Massimo Pupillo Trio en Earth kozen wij wel voor de twee tepels van dit welgevormde vrouwen(- of voor ons part mannen)lijf.

Eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat we niet echt vertrouwd zijn met de eerstgenoemde, al zagen we Gustaffson al aan het werk op Incubate vorig jaar en waren we toen al geïntrigeerd. Plaatwerk was nog iets te veel gevraagd, maar live was het toen al een verademing.

Dezelfde intensiteit was er vanavond weer. Dit leek weer in de buurt te komen van dat pure plezier van het mogen spelen, dat zuivere enthousiasme, dat er ook moet geweest zijn toen popmuziek de muziekwereld deed openbarsten. Als een kind in een snoepwinkel keek je je ogen uit, voelde je de opwinding zo door de zaal rollen.

Gustafsson die zijn synthesizer deed grommen en grollen of zijn saxofoon deed piepen en knorren, Chippendale die zijn drumstel teisterde en tegelijkertijd nog vogels imiteerde of in de microfoon bromde om uiteindelijk net niet de microfoon (letterlijk) in te slikken en Populo, die zijn bas het podium in wou rammen, het was er allemaal.

Iemand wist ons gelukkig te melden dat dit puur improvisatiewerk betrof. Gelukkig maar. Anders hadden wij nog lang kunnen zoeken naar songtitels. Nu was het in elk geval één lange roes, zagen de muzikanten wel waar ze uitkwamen en was de enige beperking de tijd die ze wilden nemen. Voor de rest was het volgen wie volgen kon. En toch bleef het boeiend. Mja, misschien ons toch maar eens aan enig plaatwerk van de delen van dit trio wagen...

Ook Dylan Carlson kwam zijn ding doen in Antwerpen. En dat ding kristalliseert in een nieuwe plaat van Earth in september. Niet zomaar een plaat trouwens, want er wordt zowaar op gezongen, iets wat voorheen ongewoon was voor Earth. Bovendien strikten ze niet van de minsten om hun stem te lenen aan het uitgekiende gitaarwerk van Earth. Mark Lanegan is onder meer van de partij. Maar van hen geen spoor bij dit optreden. Carlson moest het dus rooien met bassist Don McGreevy en drumster Adrienne Davies. Geen bezwaar uiteraard, want hoewel het trage, slepende tempo van levensbelang is voor dit soort dronemetal, het is en blijft de gitaar waarrond alles draait.

En die gitaar werd door Carlson ook letterlijk prominent naar voren geschoven. Niet alleen omdat dat de klank van het instrument beïnvloedde, maar gewoon omdat dat deel uitmaakt van de show, die er eigenlijk nooit een was. Toch kon je moeiteloos wegdrijven op de golven, die Carlson steeds weer deed aanzwellen. Aan pedalen had de man trouwens weinig behoefte. Af en toe zijn instrument de nodige ademruimte geven volstond. Het enige dat je dan als toeschouwer te doen stond was je ogen sluiten en je lichaam gewichtloos voelen worden.

Het was puur genieten van de steeds herhaalde drones van opener Badgers Bane of van de spaarzame solo's in Even Hell Has Its Heroes. Heerlijk ook hoe dramatische pauzes werden ingelast in The Bees Make Honey From The Lion's Skull, waarbij Davies ostentatief het initiatief kreeg toegespeeld door haar frontman. Of van nieuwe song There Is A Serpent Coming, waarmee datzelfde patroon wordt aangehouden zonder dat dat gaat vervelen. Misschien ontsnapt die nieuwe plaat, gezien de vocale inbreng, wel aan dat filmische, dat zo eigen is aan instrumentale en misschien nog meer aan deze muziek.

Dus enkel de faits divers dat er geen vocalisten waren en misschien ook wel dat het Hammondorgel ontbrak wierp een schaduw over een verder onvergelijkbare show. Freakscene heeft in elk geval zijn bestaansredenen breed uiteengezet. Dat er nog veel van dergelijke initiatieven mogen volgen!