Frank Vander Linden - Solo en exclusief! - Perfect evenwicht
Minardschouwburg, Gent, 11 juni 2014
Met Arcade Fire, Joe Henry en Graham Parker, die allemaal dezelfde avond in België speelden, was de concurrentie loodzwaar. En uiteraard werden de aanwezigen daarop gewezen door Frank Vander Linden zelf. Desondanks zat de gezellige Minardschouwburg aardig vol. Terecht uiteraard.
Want wie naar Gent was afgezakt, wist haarfijn waarom. Gewoon om die nummers te horen, die we al zo vaak hadden gehoord, maar toch de juiste snaar (die ene van En In Gent misschien) blijven raken. Of om hem de nummers van zijn nieuwe ep voor het eerst (en exclusief) live te horen brengen. Misschien was het om dat bitterzoete van de optredens van Vander Linden te kunnen smaken. Die tegenstelling tussen intrieste liedjes en grappige, absurde of cynische bindteksten en verhaaltjes. Het zat er allemaal in. En het publiek werd meegenomen in de rugzak van de reiziger op het podium, naar oorden waar de liefde regeert. Nu eens met zachte, dan weer met harde hand.
En Vander Linden genoot van de reacties van het publiek, dat nog steeds wordt meegezogen in de slipstream van een Dit Is Mijn Huis of een Zonder Verlangen (moeilijk, maar “Gij kunt dat toch”, zoals hem werd uitgelegd door een fan).
Datzelfde publiek dat bij de vorige songs op zijn stoel zat te schuifelen, luisterde met aandacht naar nieuwe liedjes als het prachtige Liefde Komt Vanzelf of Het Is Maar Verdriet. Liedjes ook, waarbij de akoestische gitaar af en toe werd aangevuld met de viool van Yumika Lecluyze. Van Liefde Komt Vanzelf kregen we zelfs twee versies: één zonder en in de bisrondes één met viool.
Wij genoten in elk geval vooral van de nieuwe songs, de nummers van zijn titelloze soloplaat (Zware Schoenen, In De Walszaal) of minder courante songs als het prachtige Been. En verder waren het de buitenbeentjes als de mashup van Sex Verandert Alles met Chan Chan van Buena Vista Social Club of het duo Nederland, overgaand in een fel Patti Blues, die de haren rechtop deden staan.
De verhaaltjes mochten uiteraard al evenmin ontbreken. Het op een anticlimax uitlopende (en precies daardoor weer grappige) relaas van zijn Spinal Tap-moment in Wijnegem. Of de bedenkingen, die hij had bij Angst, waarvoor hij voor het eerst sinds lang weer uit de vreemdste hoeken complimentjes kreeg, maar waarvan de tekst dus niet door hem, maar door Herman Brusselmans werd geschreven. Frank Vander Linden is het met andere woorden nog niet verleerd en maakte van zijn show een eigenzinnig soort cabaret. Net zoals we van hem gewend zijn.
Er zijn er weinigen die dat evenwicht tussen intiem en uitbundig, grappig en triest zo perfect weten te brengen. Logisch dus dat een staande ovatie zijn verdiende beloning was, iets wat hij duidelijk op prijs wist te stellen. De Minardschouwburg bleek dus de juiste keuze geweest te zijn op deze drukke concertdag.