Foxygen - Vakkundig referenties strooien
Botanique, Brussel, 4 november 2014
Sinds langspeeldebuut ‘We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic’ houden we de dames en heren van Foxygen nauwlettend in de gaten. De band rond Sam France en Jonathan Rado lijkt immer op het punt te staan om een Grote Plaat te maken. Met …And Star Power is dat nog niet gelukt, maar de hyperactieve liveshow is naast de puike opnames reden genoeg om naar de Botanique af te zakken.
Voor France & Co. de planken bestegen mocht Haley Bonar haar liedjes brengen. Bonar - we proberen echt om niet te gniffelen - brengt fraaie melodieën en is behept met een pracht van een stem. Jammer genoeg verdronk die geregeld in het geluid van haar band en kwam ze pas echt tot haar recht in het laatste nummer, dat enkel begeleid werd door akoestische gitaar en toetsen.
De relatieve rust die het voorprogramma bracht, werd meteen en genadeloos verstoord van zodra de hyperkineet Sam France verschijnt. Gehuld in een gescheurde, lederen broek en verder enkel een vest deed de jongeman de hele set lang aardig zijn best om publieksmenners als Jagger, Iggy Pop en consoorten tot verlegen kneusjes te herleiden in vergelijking.
Zijn band, met co-frontman Jonathan Rado die zijn gitaar voor de meeste nummers had ingeruild voor een arsenaal synths, is danig uitgebreid sinds de passage in de Witloof Bar vorig jaar. Het kwintet van toen is onder andere uitgebreid met drie wulps dansende zangeressen, die de sixtiespop van Foxygen ondersteunden met passende "Oooohs" en "Aaaahs". Met choreografieën, die een mix waren tussen een aerobicsles en de dansjes van The Supremes, trokken ze meermaals alle aandacht naar zich toe.
Muzikaal bleek Foxygen een encyclopedie van de populaire muziek sinds de jaren vijftig. Na een explosieve versie van het poppy How Can You Really knipoogde On Blue Mountain van de eerste lp ongegeneerd naar Elvis’ Suspicious Minds. Coulda Been My Love bracht even rust, waarna Can’t Contextualize My Mind opende als Rumble van Link Wray, om vervolgens volledig los te barsten en te eindigen in een psychedelische freakout.
Shuggie was een hoogtepunt, met die dromerig meanderende strofen, een wervelend refrein en een oorwurm van een coda. Foxygen lijkt een patent te hebben op dat soort van wispelturige tempowissels; de band houdt alles tegenwoordig echter steeds netjes bij elkaar en vormt samen met de backingmeisjes een stevig vangnet waarboven France zijn onophoudelijke buitelingen – zowel met zijn stem als met de rest van zijn lijf – veilig kan uitvoeren.
Na We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic en een uitgesponnen Everyone Needs Love verdwenen France, Rado en de zeven anderen de coulissen in om even later nog eeuwige favoriet No Destruction en een stuiterend Teenage Alien Blues (van ep ‘Take The Kids Off Broadway’) te brengen. Die Grote Plaat hebben we voorlopig nog niet van hen gekregen, maar live staat Foxygen er als een huis.