Foxygen - Zo worden legendes geboren

Botanique, Brussel, 6 februari 2013

Collega (ma) werd enkele weken geleden al behoorlijk lyrisch over ‘We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic’, het langspeeldebuut van Foxygen, en wij kunnen hem daar perfect in volgen. Het schijfje zit te onzent ook in hoge rotatie, verslingerd als we intussen geraakt zijn aan de meerstemmige psychedelica van de troep rond Sam France en Jonathan Rado.

Het vijftal uit Los Angeles spreekt duidelijk tot de verbeelding, ook al zijn ze nog betrekkelijk groen achter de oren. Getuige daarvan was een uitverkochte Witloof Bar in de Botanique. Vanaf de eerste ogenblikken liet France zich gelden als een extraverte praatvaar, een volksmenner die zich wild door het optreden en het publiek katapulteerde. Tot de uitputting er – letterlijk – op volgde.

Op plaat zijn de nummers van ‘We Are…’ gepolijst en voorzien van toeters en bellen, maar live klonk de band een stuk ruwer. Meer zoals op de eerste ep ‘Take The Kids Off Broadway’. Vergelijkingen met The Velvet Underground, The Kinks, MGMT, Beck en The Stones zijn legio, en zeker niet van de lucht.

De Californische bende liet na de eerste drie songs, met Make It Known en recentste single Shuggie, het publiek al uit zijn hand eten. Alle vijf zongen ze magistraal – vaak als waren ze bezeten. En instrumenten werden doorgegeven, stukgemept en vervangen dat het een aard had.

Met No Destruction kregen we een persoonlijke favoriet voorgeschoteld. France gaf ingetogen uiting aan zijn zielenroerselen, op een droeve melodie die refereert aan Under My Thumb.  De polyfone harmonie van In The Darkness en een uitgeklede versie van San Francisco – we hoorden echo’s van Syd Barrett, Kevin Ayers en yéyépop – vervolledigden het aangename rustpunt in de set.

Maar voor rust zijn deze dame en heren niet in de wieg gelegd, en On Blue Mountain ontaardde al snel in uitzinnig geraas en gebral. France besteeg de monitor, keelde zich een weg doorheen de apotheose  en belandde uiteindelijk uitgeteld op de vloer.

We Are The 21st Ambassadors Of Peace & Magic, dat aan European Son van de Velvets doet denken, was een extatisch einde van een set die uit slechts elf nummers bestond. Het publiek was het er unaniem over eens dat dat niet zou volstaan. France verscheen weer, en bracht in z’n uppie een nummer op gitaar dat niet bekend in de oren klonk, maar iets weg had van Barrett’s If It’s In You.

Na nog een toegift trachtte de band nogmaals het podium af te gaan, maar het publiek spoorde France verder aan. Die overtuigde op zijn beurt zijn kompanen om nog iets te spelen. “What else have we got? Can’t we just practice a bit?” Een nieuw, onafgewerkt nummer à la Strawberry Fields werd ingezet, maar bleek nog niet voldoende in de vingers te zitten.

Exeunt Foxygen. Wij willen nog steeds meer. De kans is echter klein dat de volgende doortocht nog in een kleine setting als de Witloof Bar zal zijn.