Fonnefeesten 2016: The Rhythm Junks - Zevende hemel
Festivalterrein, Lokeren, 12 augustus 2016
We hadden na Van Morrison op de Lokerse Feesten toch nog wat honger naar meer muziek en trokken dus enkele honderden meters verder naar de Fonnefeesten waar The Rhythm Junks ons met open armen ontvingen.
Arno kan ons de laatste jaren nog nauwelijks boeien - hij zingt alsof hij zijn lijf staat uit te spugen, muzikaal is het allemaal maar circus en gebeuk om zijn "schelen" tegen elkaar te kunnen kletsen, en voor teksten met enige inhoud zitten we al gauw terug bij zijn interpretaties van Ferré of Brel. Wij sjokten dus naar het kleine zusje, de Fonnefeesten. Zij versierden de togen al decennia voor Tomorrowland. En dit jaar had zelfs Arne Quinze tot inspiratie gediend. De feeërieke omgeving van het park waar ze sinds twee jaar zitten, laten het muzikale fijns nog beter smaken. Net als die pinten en streekbieren in een echt glas, die je met echt geld betaalt, net als grote mensen.
"Zijn er nog mensen die nièt naar Arno zijn gaan kijken?", vroeg Steven De bruyn toen zijn Rhythm Junks vanop het podium op een nauwelijks gevuld plein uitkeken. Na de eerste songs vulde het plein zich toch met nieuwsgierigen en fans van dit powertrio dat blues en funk mixt tot iets geheel origineels; een soort grootstadssoundtrack waarvan je nauwelijks gelooft dat het uit ons apenlandje komt. RvhG zat er dicht tegen met Brussels By Night, dit is het langverwachte vervolg. Home Cooking With an Empty Fridge, hoe klinkt dat als songtitel? Verdomd goed, net als de song.
Jasper Hautekiet vervulde op zijn bas tevens de rol van slag- en sologitarist, terwijl Steven De bruyn op een variatie aan mondmuziekjes en elektronisch speelgoed donkere, weemoedige en snijdbare sferen vormgaf en Tony Ghyselinck niet om een weerhaakje in het ritme verlegen zat. Tijdens de fantastische climax van Some People beslisten we dat we naar het binnenlandse equivalent van Wilco zaten te kijken. Gratis en vanop de eerste rij. Zullen we eens praten over talent?
Dat de ritmetandem een knoert van een funklijn kan neerleggen, bewezen ze nog maar eens tijdens The Game is Up, uit hun nieuwe plaat 'It Takes A While'. Steven De bruyn is naast een wereldklassesmoelschuifspeler ook een begenadigd vocalist en dat trof ons vooral tijdens Join The Bus. We hopen eigenlijk luidop dat er snel een heel pure, live plaat uitkomt.
Als het spelplezier nog niet voldoende van het podium spatte, dan gebeurde dat wel toen een jarige Charlotte en haar vriendinnen ondanks tegenkantingen van de security op het podium werden geroepen om te dansen tijdens Best Kept Secret. Helaas kenden de Rhythm Junks de truukjes van Steel Panther niet.
Na een hoogst origineel Beats Of Love riep het publiek de band zeer terecht terug voor een bisnummer; tot grote verbazing van de podiumman die inderhaast terug microfoons en versterkers moest beginnen aankoppelen. "Slowly the sea comes closer", zette De bruyn de laatste, donkere, sfeervolle song in. De Durme bleef liggen waar ze lag maar wij vertoefden toch even in de muzikale, zevende hemel.