Föllakzoid, Go March - Trance
DOK, Gent, 15 juni 2015
Gaan voor Go March en Föllakzoid erbij krijgen. Terug huiswaarts keren met een hoofd vol muziek en bijpassende beelden. Precies waarom wij naar een concert gaan.
Altijd een genoegen om Go March terug te zien. En dat was niet anders in DOK. Ook daar wisten zij de vroeg opgedaagden te verblijden met instrumentale pareltjes. Trots als ze zijn op nagelnieuwe single Rise pronkte die fier in het midden van de set. Maar ook de andere brokken muziek mochten er meer dan zijn. Het met uitdagende drums en gitaar ingeleide Lighthouse bijvoorbeeld, dat daarna werd overgenomen door de toetsen om zo pas echt te ontvlammen. Steeds weer wist dit drietal je koud - en dat had niks te maken met de temperatuur in de DOKbox - te pakken om je dan weer geleidelijk te doen ontdooien. Laat die debuutplaat er maar gauw komen.
Krautrock! Zo, dat is eruit. Nu nog de rest van het verslag. Want er viel wel degelijk iets te beleven tijdens dat optreden van Föllakzoid in Gent, waarvoor verbazend veel volk was opgedaagd. Nooit gedacht dat ooit mee te maken voor een Chileense band.
Nochtans werd er Engels gezongen. Tenminste,dat wordt verondersteld, want de stem van bassist Juan Pablo Rodríguez en occasioneel ook die van gitarist en Joey Ramone-lookalike Domingo Garcia-Huidobro bleef steeds steken in de massieve muur aan reverb en effecten, waardoor ook de andere instrumenten werden geperst.
Geen nood, want ook onverstaanbaar was het een koud kunstje voor deze jongens om hun publiek in trance te brengen. En dat resulteerde dan in mensen, die - vaak niet eens in de maat - ritmisch heen en weer draaiden of de ledematen de vrije loop lieten. Het was ook zo verdomd moeilijk om stil te blijven staan op die kurkdroge drumritmes in opener Electric. En als Garcia-Huidobro dan ook nog eens begon rond te hoppen, was het hek helemaal van de dam.
De nieuwe nummers doen wat denken aan wat Cabaret Voltaire ten tijde van Crackdown uit hun mouw schudde, ook al waren de krautritmes onmiskenbaar aanwezig. En het waren vooral de nummers van 'II', die de boel deden onpenbarsten. Trees opende met een schitterende tiktakintro op gitaar en leunde verderop dan tegen postrock aan. De Gregoriaanse gezangen van Rodríguez maakten het plaatje helemaal af en zorgden voor overenthousiaste toeschouwers.
Tot hun eigen grote verwondering werd de band nog teruggeroepen en gaven ze met Pulsar, dat naadloos overliep in een reprise van Piure, nog een bisnummer, dat even zou blijven hangen.
Uiteindelijk speelde de band zes nummers, maar waren ze wel bijna anderhalf uur aan de gang. En ondanks de repetitie, die van levensbelang is voor deze songs, ging het enkel crescendo. Chilenen of niet, hou dit gezelschap in de gaten.
15 juni 2015