Folk Dranouter, dag 3 - I'm Into Folk

Dranouter, 25 augustus 2009

De laatste dag van het festival, traditioneel en statistisch gezien de zwaarste, was vooral een ontdekkingsreis waarvan we onze ervaringen graag met u delen. De weergoden bleven ons gunstig gezind en schonken ons een klimaat dat niet veel nodig had om van zwoel naar tropisch over te gaan.

Orishas, een Spaanse groep, wist de Kayam al vrij vroeg in beweging te krijgen. Een slagwerker voorzag de muziek - bestaande uit koperblazers en piano door samples ten berde gebracht - van de nodige schwung. Twee zangers/MC's vulden elkaar uitstekend aan én begrepen bovendien de kunst om een publiek mee te krijgen.

Wilden we deze verre zuiderburen oorspronkelijk nog labelen als aangename cocktailmuziek doch niets meer dan dat, dan gingen we uiteindelijk toch voor de bijl op hun vlotte gangstasalsa - we moeten het kind een naam geven. De band bracht hun bisnummers met veel "goesting", en het publiek ging gretig mee. Een uitstekende start.

Vervolgens gingen we ons oor te luisteren leggen bij het zeer experimentele duo Peter Paelinck & Eldbjorg Raknes. Dit Belgisch-Noors samenwerkingsverband is bevreemdend, zowel visueel als auditief. Terwijl de folkjazzzangeres in een felgekleurde jurk wat aanmodderde met samples, zat Paelinck te spelen met wat eruit zag als ingepakte drums en een didgeridoo. De aanvang van hun performance was aanvankelijk nog leuk om even bij weg te dromen, maar klonk al snel als muziek die eerder als een werkend espressoapparaat klonk dan wat anders. 

Buurman bood ons een veilige haven: deze landgenoten brengen Nederlandstalige rock die bijwijlen best wel catchy is, zoals in Rocky Komt Altijd Terug, het titelnummer van hun debuutplaat. Hun bewerking van Johnny Cash in de vorm van 'De Ring Van Vuur' was leuk om horen, maar kon uiteraard niet tippen aan het origineel. Wat hun muziek wel deed, was de aandacht voor de band vasthouden, die ons dan ook beloonde met goede songs. De frontman wist trouwens met verve het publiek te bespelen. Of wat dacht u van een verklaring als "Wij van Buurman zien u graag"?

Aka Moon & Black Machine behoeft wat uitleg. Het betreft hier immers geen verdwaalde Noorse blackmetalband, maar een samenwerking tussen drie blanke muzikanten op bas, drum en sax - Aka Moon genaamd - en Black Machine, het "all black" orkest van de Malinese troubadour Baba Sissoko. Met hun traditionele klederdracht en dito instrumenten is Black Machine een lust om naar te kijken.

Liep het samenspel tussen het zwarte orkest en de "blanke mannen" aanvankelijk wat stroef, dan werd het geheel al snel een geslaagd muzikaal amalgaam van traditionele Afrikaanse muziek en westerse klanken. Beslist de moeite waard om uw niet-traditionele oor te luisteren te leggen.

De Ieren van The Chieftains bestaan al bijna vijftig jaar en denken er nog niet aan om op pensioen te gaan. Bijgestaan door wat jonge krachten op viool, wisten deze oude knakkers het publiek nog mee te krijgen. Ze gingen trouwens prat op hun samenwerking met die andere oudstrijders van The Rolling Stones: Rocky Road To Dublin werd bijzonder trots aangekondigd en zelfs geopend met de riff van Satisfaction. Bijwijlen geplaagd door afgrijselijke feedback, wisten The Chieftains toch een deftig concert te brengen, met dank aan Foggy Dew en de opzwepende tapdansers. 

Dranouter heeft altijd enkele vaste waarden, zoals mensen die tot laat in de nacht op het terras van café De Zon, vlakbij de kerk, Duvels zitten te hijsen. Of Bart Peeters die weer zijn hyperkinetische zelf was tijdens zijn doortocht. Maar de organisatoren wisten ook enkele verrassend goede acts te strikken. Met enkele toppers en een aantal verrassingen konden we de vijfendertigste editie van Folkfestival Dranouter - what's in a name? - dan ook best geslaagd noemen.