Folk Dranouter, dag 2 - Een dipje met sterkhouders

Dranouter, 25 augustus 2009

Niet meer zo fris en al meteen een stuk later dan de vorige dag op de wei: een scenario dat wellicht bekend is bij vele festivalbezoekers. Ook op dag 2 van Folk Dranouter konden we genieten van het mooie weer. Muzikaal was het echter wat minder, na de blitzstart van gisteren.

Vóór we ons concentreren op het muzikale, wijzen we u graag op enkele punten die Dranouter onderscheiden van het doorsnee festival: de Marokkaanse tent waar je tijdens het nippen aan je muntthee of tijdens het genieten van een mierzoet traditioneel gebakje aan de waterpijp kan zitten lurken, bijvoorbeeld. Of de Blindnote/Blinddate-concerten in samenwerking met Light for the World, een ontwikkelingsorganisatie die blindheid bestrijdt. Voor de ingangsprijs van vier euro, die integraal naar het bestrijden van katarakt in Afrika gingen, kon je elk uur één “geheime” artiest in het donker een soloconcert horen brengen.

Maar voor het overige bood Folk Dranouter, net zoals de meeste festivals, vooral muziek op een podium. Hans Mortelmans bracht volgens het programmaboekje “swingende melancholie”, maar in praktijk bleek het muziek om snel te vergeten. Meer woorden maken we daar niet aan vuil. En wie op dat moment nog niet helemaal wakker was, heeft ook niets gemist van CocoRosie, waar in bepaalde muziekkringen nochtans nogal mee gedweept wordt.

Gelukkig was daar nog een half Britse, half Nieuw-Zeelandse band, The Veils, om ons te redden. De groep vervulde ons vanaf de eerste noten met een onbestemd verlangen om vrij te zijn. Bovendien weten wij een vrouw op bas altijd wel te pruimen.

Vrij vroeg in de set pakte de charismatische frontman het publiek al in met You’re Nothing But A Child. Hun stevige, klassieke rock zette de Flamundo helemaal op stelten: het gefluit en het applaus weerklonken doorheen heel de tent. De interactie tussen de band en de aanwezigen, samen met het brengen van klassesongs zoals Sit Down By The Fire, maakten dit één van de betere concerten van de editie 2009.

De afsluiter van de Kayam of de hoofdtent was een groep die over een uiterst charmante en sympathieke frontman bleek te beschikken. De poprock van het Schotse Travis - eerder luistermuziek dan de perfecte begeleiding voor een wilde pogo of een rondedansje - wist de aandacht van het publiek stevig vast te houden. De zanger gaf omstandig uitleg bij elk nummer, en dat viel blijkbaar in de smaak. Persoonlijk vonden wij hun liedjes echter iets te zeemzoeterig om de hele rit uit te zitten.

Driftwood werd opgedragen aan Novastar, een band waar de frontman nog nooit van gehoord had, maar die hij toch uitzonderlijk goed vond. Iets wat naar eigen zeggen niet vaak voorvalt. Zou Joost blij zijn? Respect ook voor de manier waarop de zanger crowdsurfen wist te combineren met zang, zonder daarbij de juiste toon te verliezen. En uiteraard ontbraken hun bekendere nummers Sing en Why Does It Always Rain On Me? niet op de afspraak.

Tot slot besloten we nog een dansje te wagen op DJ JAK in de Palace. De man kent de te spelen deuntjes, nu moet hij nog leren mixen. En dus leek het ons aangewezen om onze tent op te zoeken, toen de tweede dag van het festival dreigde over te vloeien in de derde en laatste dag.