Folk Dranouter - Een dipje met sterkhouders
Festivalweide Dranouter, Dranouter, 8 november 2009
Niet meer zo fris en al meteen een stuk later dan de vorige dag op de wei: een scenario dat wellicht bekend is bij vele festivalbezoekers. Voor zaterdag kunnen wij u een strenge selectie aanbieden van hetgeen er op het terrein te beluisteren was. Het mooie weer dat spreekwoordelijk vermeld is in het verslag van de eerste dag, was trouwens ook een weerkundig waarneembaar feit, in tegenstelling tot vorig jaar… Muzikaal was het echter wat minder, na de blitzstart van gisteren.
Alvorens onze aandacht toe te spitsen op het muzikale, wijzen we u graag op enkele punten die maken dat Dranouter zich van het doorsnee festival onderscheidt. Onze favoriet blijft toch wel de Marokkaanse tent waarin je tijdens het nippen aan je muntthee of het genieten van een mierzoet traditioneel gebakje, aan de waterpijp kan zitten lurken. Nieuw dit jaar waren de Blindnote/Blinddate concerten in samenwerking met Light for the World, een ontwikkelingsorganisatie die blindheid bestrijdt. Voor de ingangsprijs van vier euro die integraal naar het bestrijden van cataract in Afrika gaan, kan je elk uur één “geheime” artiest in het donker een soloconcert horen brengen.
De “swingende melancholie” van Hans Mortelmans waarover het programmaboekje gewag maakte, bleek in praktijk muziek om snel te vergeten. Meer woorden maken we daar niet aan vuil. Van hen die het kunnen weten vernamen we tevens dat we met onze afwezigheid tijdens CocoRosie, waarmee in bepaalde muziekkringen nogal gedweept wordt, niets gemist hebben.
Gelukkig was daar nog een half Britse half Nieuw-Zeelandse band, genaamd The Veils, om ons te redden. Deze groep vervulde ons vanaf de eerste noten met een onbestemd verlangen om vrij te zijn. Bovendien weten wij een vrouw op bas altijd wel te pruimen. Vrij vroeg in de set pakte de charismatische frontman het publiek al in met You’re Nothing But A Child. Hun stevige, klassieke rock zette de Flamundo helemaal op stelten: het gefluit en het applaus weerklonk doorheen heel de tent. De interactie tussen de band en de aanwezigen, samen met het brengen van klassesongs zoals Sit Down By The Fire, maken dit tot één van de betere concerten van de editie van dit jaar.
De afsluiter van de Kayam of de hoofdtent is een groep die over een uiterst charmante en sympathieke frontman blijkt te beschikken. De poprock van het Schotse Travis, eerder luistermuziek dan de perfecte begeleiding vooreen wilde pogo of een rondedansje, wist de aandacht van het publiek stevig vast te houden. De zanger gaf omstandig uitleg bij elk nummer en dat viel blijkbaar in de smaak, want persoonlijk vinden wij hun liedjes iets te zeemzoeterig om de hele rit uit te zitten.
Driftwood werd opgedragen aan Novastar, een band waar de frontman nog nooit van gehoord had maar toch uitzonderlijk goed vond, iets dat naar eigen zeggen niet vaak voorvalt. Zou Joost blij zijn? Crowdsurfen terwijl je blijft zingen en daarbij nog de juiste toon haalt ook is daarentegen wél erg rock-‘n-roll, waarvoor ons respect. Uiteraard ontbraken hun bekendere nummers Sing en Why Does It Always Rain On Me? niet op de afspraak.
We besloten ten slotte nog een dansje te wagen op DJ JAK in de Palace. De man kent de te spelen deuntjes, nu moet hij nog leren mixen. Wanneer de tweede dag van het festival dreigt over te vloeien in de laatste dag, lijkt het ons toch aangewezen de tent op te zoeken.
8 november 2009