Folk Dranouter - Van grauwe apaten tot vrolijke Afrikanen

Festivalweide Dranouter, Dranouter, 8 november 2008

Met zo’n 25000 bezoekers was het zaterdag op Dranouter een topdag. Door de hoge temperaturen maar vooral dankzij grote namen zoals Mark Lanegan & Isobel Campbell en Sinéad 0’Connor mochten de organisatoren die dag 2000 bezoekers meer dan het jaar voordien ontvangen. 

Voor veel festivalgangers komt een dag op Dranouter pas laat op gang. Feesten tot in de vroege uurtjes, slapen tot ’s middags, luieren in de zon… Het hoort bij een festival. Voor de vroege vogels werd rond 13u30 in de Flamundo een waardige hommage aan Dirk Van Esbroeck gebracht. De folkartiest werd in de jaren '70 bekend door zijn hits met de groep Rum en bovendien was hij de man die Vlaanderen de tango leerde kennen. Voor de gelegenheid herinnerden artiesten zoals Wigbert, Jan De Smet, Wiet Van De Leest en Paul Rans van Rum en Juan Masondo ons eraan wat voor een groot talent Dirk Van Esbroeck was.

 

Rond 16u begon de weide stilaan vol te lopen voor de Belgische formatie Absynthe Minded. De groep rond West-Vlaming Bert Ostyn bracht in een mix tussen jazz, pop en zigeunermuziek zowel oudere nummers zoals Substitute en My Heroics Part One als recentere songs waaronder On A Plane. De mondharmonica tijdens I Like You When You’re Sad en de gejaagde violen tijdens Fire Sets In sleepten het publiek mee in een atmosfeer van onstuimige emoties.

 

In de vooravond wandelden Mark Lanegan en Isobel Campbell nogal stroef het podium op. Het openingsnummer Revolver kwam langzaam op gang en de afstand tussen Lanegan en Campbell deed in de tent het vermoeden rijzen dat de twee net een zware discussie achter de rug hadden. De verwachtingen waren hooggespannen, maar konden absoluut niet ingelost worden. Het stemtimbre van Campbell kwam niet genoeg door en Lanegan gedroeg zich als een apaat die met andere dingen bezig was dan het publiek een onvergetelijk moment te bezorgen. Na het optreden van Lanegan en Campbell sprak Damusic kort met het getalenteerde duo.

“Door het succes van 'Ballad Of The Broken Seas' zijn we volop bezig aan een nieuw album, dat hopelijk volgend jaar in maart zal uitkomen. Om concrete afspraken voor de nieuwe plaat te maken, kwam Mark negen dagen naar Schotland  De cd zal geen kopie worden van ons debuutalbum, maar ergens bouwen we verder aan hetgeen we reeds bezig waren. Zoals bij 'Ballads of the Broken Seas' schrijf ik terug de nummers”, aldus Campbell. “Elke song start altijd met iets persoonlijks. Het nummer Ballad of the Broken Seas is voor mij alles behalve autobiografisch, omdat ik niet meer drink. Ik heb in het verleden zoveel gedronken dat ik zeker niet wil verdrinken in een zee van whiskey en bier, zoals de song dat voorschrijft. Ik kan enkel iets van mezelf in een song leggen door mijn grauwe stem. Toen 'Bubblegum' uitkwam noemde de internationale pers me de nieuwe Tom Waits, terwijl ik een compleet ander oeuvre heb. Ik wil met niemand vergeleken worden, enkel met mezelf. Doordat ik met verschillende projecten bezig kan zijn, zoals de Soulsavers en dit blijft muziek voor mij een interessant gegeven”, zei Lanegan terwijl hij een zoveelste sigaret opstak. “Eigenlijk moet een goede song in staat zijn je buiten jezelf te doen treden, alsof je in een film stapt waarvan je zelf de hoofdrol speelt. Als we erin slagen dat gevoel bij anderen te creëren, ben ik al gelukkig. Het feit dat we vorig jaar genomineerd waren voor de Mercury Prize geeft me een goed gevoel ”, gaat Lanegan verder. 
“Na Dranouter trekken we richting Edinburgh, waar we een slotconcert geven. Het afgelopen anderhalf jaar hebben we constant rondgereisd om overal te spelen en dat begint me serieus in de kleren te kruipen. Ik verlang echt om eens thuis te zijn en te relaxen.”, besluit Isobel Campbell.  

 

Na de afstandelijke samenzang tussen Lanegan en Campbell was het tijd voor een Afrikaans feestje. De grootmeester in de kora, Toumani Diabaté, bracht  gedurende ruim een uur een staaltje Malinese deskundigheid. Ook al was zijn twaalfkoppige begeleidingsband Symmetric Orchestra behoorlijk op elkaar afgestemd, toch kon hun exotische vertoning het publiek nauwelijks ertoe aanzetten te dansen. Er heerste een "liever lui dan moe"-mentaliteit onder het publiek, maar dat weerhield de Afrikanen er niet van om toch het beste van zichzelf te geven.   

 

Dranouter betekent voor Tom Van Laere of Admiral Freebee iets speciaals. “Voor mij is het altijd heel tof om hier te komen, omdat ze me enkele jaren geleden gevraagd hadden om hier op te treden nog voor ik een cd uitgebracht had. Ik was gewoon om in bars en cafeetjes te spelen en ineens kreeg ik de kans om hier een dag solo en een dag met mijn groep mijn ding te doen. Dat zal me altijd bijblijven.”, verklaart de admiraal. Zaterdag bracht Tom Van Laere met zijn band een mooie akoestische set, waarvan hits als Ever Present, Perfect Town, Recipe For Disaster en Rags’n Run veruit de hoogtepunten waren. Net als in concertzalen last frontman Van Laere ook tijdens grotere festivals af en toe een vleugje humor in. “Dat doe ik als relativering voor de navelstaarderige nummers. Ik heb tijdens het concert even zonder gitaar gespeeld, hé.” Zelf gaat Tom Van Laere geregeld  naar concerten. “Op Werchter heb ik Pearl Jam gezien. Ik ben nogal fan van het nummer Black.", hetgeen hij meteen luidkeels demonstreert. Op de vraag of Tom het na de zomerfestivals rustiger aan zal doen, antwoordt hij: “Ik zal een plaat van Roland Van Campenhout producen. Of het een goed album wordt, weet ik nog niet, maar we zullen ons alleszins goed amuseren.”

 

En dan is het ultieme moment aangebroken waarop heel wat festivalgangers zaten te wachten.   De meesteres, de rebel en wereldster Sinéad O’Connor kwam als een onschuldige non het podium op, waarna ze direct van start ging met Emperor’s New Clothes. Tijdens songs als Last Days Of My Acquaintance of Healing Room toonde ze zich bij momenten een lammetje, maar bewees ze tegelijkertijd dat het rebelse nog steeds in haar zat. Na eerstgenoemde song richtte de Ierse zangeres haar microfoon provocatief ter hoogte van haar kruis. De climax kwam er toen O’Connor Nothing Compares 2 U bracht, wat het publiek eventjes deed verbroederen. Minpunt was tot ergernis van Sinéad O’Connor zelf de sound: tijdens If You Had A Vineyard ging een parel van een song verloren door een probleem met het geluid in de tent. Het bisnummer was tot ontgoocheling van veel mensen in de tent jammer genoeg niet Troy, maar wel Rivers Of Babylon. Een gemiste kans, zo bleek.