Florence + The Machine - Wervelwind wordt lentebries

Sportpaleis, Antwerpen, 11 december 2015

Er werd al heel lang heel hard naar uitgekeken door heel veel mensen: Florence Welch en haar machine kwamen naar het Sportpaleis. Na een aarzelend begin ging Florence er helemaal voor en trok ze iedereen mee in haar onweerstaanbare golven van liefde. Maar ze durfde ook voor het onvoorspelbare te gaan, durfde van dat grote koele Sportpaleis ook al eens een warme huiskamer te maken. En dat alles zonder overbodige franjes, zonder zotte kostuums en zonder al te veel show.

“Oei”, dachten we in het begin, want openingssong What The Water Gave Me was niet je dat: wat gedreun, een teveel aan bombast en een Florence Welch die niet altijd even toonvast zong. Maar, weten we ondertussen, in het Sportpaleis moet je altijd even geduld hebben voor het geluid in evenwicht kan worden gebracht en bij het tweede nummer Ship To Wreck klonk Florence And The Machine al als het lentebriesje dat ze zou moeten zijn. Blijft trouwens heerlijk over je heen walsen, dat nummer.

Florence was, na haar depressie die tot de laatste plaat leidde, weer helemaal de wervelwind die ze altijd al was. Blootsvoets holde ze van hot naar her om wat handjes aan te tikken – ze moet in topconditie verkeren – zocht ze de fans wel van heel dichtbij op en draaide ze zo vaak om haar as, dat het een wonder was dat ze daarbij nog rechtop kon blijven staan. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, bleef ze tijdens die stunts ook zingen en was dat – op een nootje hier en daar na – ook bijna altijd zuiver.

Bovendien durfde hitmachine Florence helemaal de kaart trekken van nieuwste plaat ‘How Big, How Blue, How Beautiful’ die maar liefst de helft van de hele setlist bevolkte. Daarbij liet ze een luidkeels meegezongen You’ve Got The Love en de door blazers aangedreven titelsong van haar nieuwe plaat (een ode aan de liefde) op elkaar volgen en durfde ze daarna ook nog Caught te laten volgen om dan, net voor de aandacht zou verslappen, Shake It Out in de strijd te werpen.

Maar ook sommige van de hits werden in een nieuw kleedje gestopt. Zo kreeg Cosmic Love begeleiding op harp en akoestische gitaar en bleef de bombast hier helemaal achterwege, wat misschien wel voor het mooiste moment van de avond zorgde.

Met de eindstreep in zicht werd dan nog een handvol hits na elkaar afgevuurd met als genadeslag Dog Days Are Over waarbij Florence vroeg aan het publiek om elkaar te omhelzen en te zoenen en ook nog eens de kleren uit te trekken. Het Sportpaleis stond op zijn kop, maar Florence bracht het weer tot rust door – een gedurfde keuze – de relatief korte bisronde te starten met Mother, iets tussen een ballade en powerrock in, alvorens Drumming Song de boel af te laten sluiten.

We hebben in het Sportpaleis een Florence Welch gezien die risico’s durfde nemen op het podium. Waar ze tijdens alle eerdere optredens, die we van haar zagen, voor wervelwind speelde, was ze in het Sportpaleis eerder een hartverwarmend lentebriesje in december. Het is een Florence die we in de toekomst nog wel eens aan het werk zouden willen zien.