Fleetwood Mac - Veel blabla, weinig boemboem

Sportpaleis, Antwerpen, 10 oktober 2013

Wat waren wij gek van 'Rumours', één van de platen die ons binnenleidde in een wereld van quasi-perfecte popmuziek. Een plaat ook die de aanleiding vormde om verder te gaan zoeken, zoals dat nu eenmaal gaat met goede platen. En ‘Rumours’ is vijfendertig jaar oud. Fleetwood Mac ging dus opnieuw de boer op en sloeg daarbij Antwerpen niet over. Maar helaas bleef het in de eerste plaats bij veel blabla en slechts nu en dan boemboem. 

Nochtans beschouwen wij onszelf als nuchter genoeg om niet te hard van stapel te lopen bij dergelijke, met nostalgie overgoten optredens. Daarvoor zijn we al te vaak teleurgesteld geweest. En het was dan ook een genoegen om te zien dat Lindsey Buckingham nog gretig genoeg was om in zijn typische, vingervlugge en flitsende stijl solo's uit zijn mouw te schudden. Maar dat was niet genoeg.

Misschien lag het aan het bijzonder apathische publiek. Dat op het akoestische zwembad, dat het Sportpaleis is, steken zou te gemakkelijk zijn. Want, hoewel het geluid bij de eerste drie songs abominabel was - tenminste achteraan het middenplein - werd dat mettertijd toch doenbaar. Desondanks onderging het publiek de show bijzonder gelaten. Beleefd applaudisseren ging nog net, maar beleving zagen wij pas in slotnummers als Go Your Own Way en bis Don't Stop. Verder was voor het zoeken naar emoties in de zaal een vergrootglas nodig. Of zijn wij Belgen dan zo gereserveerd?

En dat de stemmen van de dame en heer in kwestie niet meer top zijn is waarschijnlijk normaal. Buckingham schrok er niet voor terug om op tijd en stond zijn snikkende kreten te slaken en ook Stevie Nicks deed het niet slecht, hoewel de topjes er in een nummer als Rhiannon onverbiddelijk af gingen, waardoor een iets te vlak nummer overbleef. Mick Fleetwood mocht World Turning nog afsluiten met een drumsolo inclusief een waterige poging om publieksparticipatie uit te lokken. En John McVie hield zich vooral op in de schaduw, zoals het een bassist in die tijd leek te betamen.

Vervelend, zelfs storend waren de uitgebreide en vaak overbodige vertellingen, die de bandleden in de eerste helft van de show zo nodig moesten uiteenzetten. Dieptepunt was het lullige verhaal over het ontstaan van de band, dat zo lang leek te duren dat er op de duur geroepen werd om “Music” en de band zelfs werd uitgefloten. Van vaart in het concert was er op dat moment helemaal geen sprake meer.

Toen hadden we wel al mooie versies gehad van Not That Funny en Tusk en had Buckingham in zijn eentje een akoestische, geladen versie van Big Love gebracht. Maar na de hoger vermelde blabla was het wachten op I’m So Afraid voor er nog eens sprake was van boemboem. En dan was het optreden al bijna voorbij.

Er volgden dus nog de vaste waardes (zie hoger) en Lindsey Buckingham en Stevie Nicks mochten het concert nog onder hun tweetjes afronden met Say Goodbye, afkomstig van hun gezamenlijke plaat.

Stellen dat we teleurgesteld huiswaarts keerden zou overdreven zijn, maar dit was geen vuurwerk. Of tenminste: wij ontwaarden slechts hier en daar vonken. En als je dan deze zomer had gezien hoe Nile Rodgers met zijn Chic het Openluchttheater deed branden, reikten de vlammen van dit Fleetwood Mac niet eens tot aan zijn knieën.