Flatbush Zombies, Underachievers - Punkhop
VK, Brussel, 23 maart 2015
We ploeteren door een veld met op en neer bobbende petjes, al dan niet achterstevoren geplant op met zweetparels bedekte voorhoofden. Een geur van wiet baant zich een weg door de snikhete atmosfeer naar onze neus. Tijdens het wachten op de Zombies schalt de ene trapschijf na de andere door de boxen. Vanop het podium worden - even nonchalant als de joints in het publiek - flesjes water uitgedeeld aan de dorstigen. In deze tent zijn een hoop puberale jongensdromen aan het uitkomen.
De stem van Zombie Juice schalde door de speakers terwijl hij zijn kompanen introduceerde als was hij een bokswedstrijdpresentator. Meechy Darko en Erick “Arc” Elliott, recht uit Flatbush, NY, betraden het podium. High fives en familiariteit; Juice weigert wel een aangeboden joint: “Not before the show”. Kerels met principes.
De micro’s waren dan misschien niet tiptop afgesteld - Darko en Arc kwamen niet altijd even goed uit de mix - het trio wist er wel een show te maken. Bij de intro van Regular And Complex (GNB) knikten de kinnetjes lustig van ja. Handen gingen in de lucht en bleven daar, aangemoedigd door Darko’s ruige stem. Wat een genot om die live te horen, trouwens. Moeilijk om niet te denken aan een meute halfdoden uit een of andere cliché zombie-flick, zeker toen bij Death uit rookvolle borst “Kill! Kill! Kill!” werd gescandeerd.
Hersendood worden kostte alvast weinig moeite; een paar keer goed inademen was genoeg om menig neuron om zeep te helpen. Hits als Palm Trees en Herb Shuttles zorgden intussen gegarandeerd voor het flakkerende geluid van vuursteentjes. En het antwoord op de vraag “Who likes to smoke weed?”, was meer dan enthousiast. Eén jongen werd de bedrukkende hitte zijn te veel, waarop zijn kameraden hem naar de achterkant van de zaal hielpen. Wat later zagen we hem gelukkig weer enthousiast mee-moshen.
Nog heter werd het toen Juicy een meisje uit het publiek uitnodigde om op het podium te komen. Ze begon te dansen waarop hij solo zong hoeveel zin in seks hij had. Onze bebaarde vriend had zijn slachtoffer goed gekozen. Tot aan het einde van de song maakte ze verleidelijke heupbewegingen rond haar hymne-zingende aanbidder. Wat een koppel.
De fans van het trio bleken behoorlijk bekend met de songs. Getuige de gezamenlijk opgestoken middelvingers voor en tijdens Bliss. Of het feit dat, toen een song uitdoofde in a capella hetgeen wel vaker voorkwam, het publiek luider was dan de performers zelf. De Zombies zouden de Zombies ook niet zijn zonder hun punkesque, onomwonden ruigheid. Tijdens Bath Salt en SCOSA bijvoorbeeld, knalde het publiek tegen elkaar aan dat het een lieve lust was. Toen voorprogramma The Underachievers - hun Beast Coast-buddies - zich weer bij het drietal voegden, ontplooide zich nog een intimiderende finale.
Een ruige show, soms wat slordig, maar op de goeie manier. Spek naar de bekjes van de fans. Voordat het doek viel, roept Darko nog: “Open your fucking mind!”. Daar kon hij in de VK nochtans niet over klagen.