FKA Twigs - Barnett/Beyoncé/Björk
Ancienne Belgique, Brussel, 17 oktober 2014
Ze heeft een Spaanse moeder en een Jamaicaanse vader, ze ziet er zo exotisch uit als het klinkt en ze serveert het betere heupenwerk op het podium. Geen wonder dat FKA Twigs (Tahliah Barnett) op relatief korte tijd relatief populair geworden is. Oh ja, toch een minpuntje: we hebben bijgeleerd dat de deerne al een vriendje heeft. Het is Robert Pattinson, hij is naar verluidt mee op tournee met zijn kersvers vriendinnetje en dus mocht hij mee naar de AB.
FKA Twigs is behoorlijk ongrijpbaar en niet in één hokje te duwen. Ze heeft het potentieel om de volgende Beyoncé te worden, maar de beats waarop haar songs drijven zijn zo tegendraads dat ze vaak naar triphop of iets Björks-achtig neigen. Zesentwintig is ze nog maar en in het verleden danste ze in videoclips van – hou je vast – Ed Sheeran, Cheryl Cole, Kylie Minogue en Jessie J. Maar de drang om zelf iets te doen werd steeds groter en dus begon Barnett haar eigen muziek te schrijven en leerde ze eerst met en daarna zonder hulp haar eigen muziek producen.
Dat Tahliah Barnett meer is dan een sexy danseresje bewijst ze al meteen in de opener Preface en het was haar dan ook snel vergeven dat ze ongeveer een kwartier te laat het podium op kwam gewandeld. Diva’s mogen te laat komen, ook diva’s in spe. “I love another and thus I hate myself” herhaalde ze a capella in Preface en al meteen kon ze bewijzen dat ze wel degelijk kan zingen, dan wel loeien als een sirene. Een ander register trok Barnett open in Ache waarin ze hijgend uiting geeft aan haar verlangen (“I ache for you”).
Wat FKA Twigs verheft boven mindere godinnen is haar elasticiteit, iets waar een houten Klaas als ik alleen maar bewonderend naar kan staan kijken. “Everybody knows you dance like you fuck” zei Josh Homme op Rock Werchter 2007 en met die uitspraak in het achterhoofd kunnen we er best in komen dat Tahliah Barnett tot leven komt in de fantasie van menig man/vrouw, maar dat ze geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken, bewijst ze met een nummer als Numbers of Video Girl waarin het in de outro “You’re lying/you liar/you lie” klinkt.
FKA Twigs zou deze songs in een popkleedje kunnen verpakken en een zaal van de grootte van de Lotto Arena uitverkopen, maar ze kiest voor tegendraadse beats die vaak klinken alsof ze te traag gaan om vervolgens weer van tempo te wisselen of in intensiteit toe of af te nemen. Het spijtige van de zaak is dat de beats in de eerste helft van het concert te luid klonken en vervormden en daardoor Barnetts stem onverstaanbaar maakten.
Dat euvel leek ver weg in de tweede helft waarin de subtielere songs zaten. Opvallend hierin was ook het hitpotentieel van een nummer als Two Weeks. Waar FKA Twigs vaak muzikaal nog klinkt alsof ze geen daglicht verdragen kan, klonk Two Weeks alsof het door wonderboy SOHN onder handen was genomen. Zo mist ze er nog enkele, om de slome beats van de meeste van haar andere nummers, die wanneer je ze allemaal na elkaar hoort toch iets te eentonig aandoen, te doorbreken.
Bindteksten waren er overigens nagenoeg niet, behalve ergens halverwege waarin ze zegt dat ze dankbaar is dat we zijn buitengekomen om naar haar te komen kijken en blablabla. Het interessante hieraan: door het vele dansen is Barnett buiten adem. Artiesten die dansen en playbacken kunnen op ons hoongelach rekenen, artiesten die dansen en écht zingen verdienen echter ons diepste respect.
Er waren iets te veel tekortkomingen aan deze show om een allesverpletterende indruk te kunnen maken, maar onze sympathie heeft FKA Twigs zeker. Wij zijn vooral benieuwd naar de toekomst van deze exotische schone. Zal ‘LP2’ hetzelfde klinken of compleet anders? Wordt ze de volgende Beyoncé, de volgende Björk of de volgende niets? En, zit er misschien een knap jazzalbum in haar verborgen? Het zal ons ten zeerste benieuwen.