Fischer-Z - Superlijm en goudvissen

Cinema Plaza, 8 oktober 2023

1981, de mensheid gaat voor de eigen keel in de koude oorlog. Fischer-Z maakt een plaat met als titel ‘Red Skies Over Paradise’ om de frustratie daarrond te luchten. 2021, de mensheid probeert zichzelf te verzuipen. Fischer-Z maakt een plaat met als titel ‘Til Te Oceans Overflow’ om enigszins naar adem te happen. 2023, John Watts, boegbeeld en enig vast lid van Fischer-Z, tourt om de connectie tussen die platen te accentueren. En Duffel is de laatste stop van die tour.

Duffel, jawel, zoals in duffelcoat. Zo'n centimeter dikke jas, waarin ongetwijfeld minstens de helft van het publiek in de prachtige Cinema Plaza - ook wij - ooit heeft rondgelopen. En John Watts dus ook, zoals hij net voor de bisronde duidelijk maakte. Je vraagt je af hoe zo’n dorpje in die lijst terechtkomt. Niet dat wij erom klaagden, want voor ons lag dat dorpje op fietsafstand.

Maar Fischer-Z kreeg in eigen land nooit de erkenning, die ze wel kregen in de lage landen, en de frontman werd dan ook met open armen ontvangen in die sympathieke zaaltjes hier te lande. Het concert was trouwens lang op voorhand uitverkocht.

Die doortocht door België en Nederland bleek al tol geëist te hebben. Watts sukkelde immers voortdurend met gebroken vingernagels. Bijzonder vervelend voor een gitarist. En dat ondanks de “skilled nail person”, die zijn nagels had hersteld. Al na een paar songs was dat werk weggespeeld en vroeg hij om superlijm, hetgeen hem ook werd toegediend in de pauze zodat hij ook dit laatste concert (letterlijk) kon uitzingen. Tot vervelens toe werden we daar nog aan herinnerd.

Maar uiteraard waren wij hier voor de muziek. En muziek zouden we krijgen. Twee sets van dertien nummers, onderbroken door een pauze en met in het laatste deel ook nog de obligate bis-tussenstop. Wie had gerekend op het klakkeloos aframmelen van de plaat, waarrond de tour was opgebouwd, kwam bedrogen uit. Het hele album kwam weliswaar aan bod, maar daartussen werd nog een hele reeks aan andere liedjes opgediept.

De tweede kant van ‘Red Skies’ – de plaat is nooit op cd verschenen - werd bijvoorbeeld in de eerste helft van de show gespeeld met uitzondering van Cruise Missiles, dat werd opgespaard voor later. Maar net zo goed kregen we twee nieuwe, nog te verschijnen songs voor de kiezen. Hoe dan ook was het Duffelse publiek even apathisch als een goudvis in een bokaal en duurde het tot ver in het tweede deel voor er enig animo ontstond in de zaal. Zelfs toen Watts voorzichtig van het podium afdaalde, bleven de reacties eerder kil.

Nu geven wij grif toe dat ook wij pas bij Multinationals Bite (op plaat enigszins schatplichtig aan Joy Division), toch al een aantal songs ver in het eerste deel, werden geprikkeld, maar met het wonderlijke Huba en iets verderop met een klassieker als Remember Russia, voorzien van donderende pedaaleffecten, geraakten we er toch van overtuigd dat we de juiste keuze hadden gemaakt door naar deze voormalige bioscoop af te zakken. Trouwens, newbie Choose van de meest recente Fischer-Z-plaat misstond helemaal niet in dat rijtje.

In de tweede helft volgde dan uiteraard wat nog resteerde van 'Red Skies'. Daarbij verraste hij de voorste rijen door langs de zijdeur de zaal binnen te sluipen en You'll Never Find Brian Here met gitaar maar zonder microfoon te brengen. En ook hier was er met The Hamburg Beat ruimte voor een nieuwe song naast onder meer One Voice, afkomstig van Watts' eerste soloplaat. Maar de toeschouwers bleven er opnieuw grotendeels onbewogen bij.

Gelukkig slaagde de man er in de bisronde toch nog in om enige rimpels door de pluchen zetels te sturen, want I Smelled Roses (In The Underground) en Further From Love kregen de lippen uiteindelijk toch enigszins in beweging. Ook wij noteerden die twee trouwens bij onze favorietjes van de avond.

Al bij al was dit een aangename ervaring, ook al zullen wij steeds bas en drums horen bij de meeste van de liedjes, die John Watts uit de vingernagels wrong, en kon hij dat met enkel de gitaar niet altijd overbrengen. Daarnaast beschikt hij ook niet over het charisma van een Billy Bragg. We hopen dus ooit nog eens Fischer-Z in alle glorie als band aan het werk te zien, maar dan liefst wel iets vroeger dan 2041,