Fischer-Z - Passie en talent
De Casino, Sint-Niklaas, 28 juni 2025
De Great Gigs In The Park van Concertzaal De Casino draaien op volle toeren. Niet verwonderlijk, gezien de temperaturen en de bijzonder aangename omgeving. En als je dan ook nog eens een publiekslieveling als Fischer-Z kan strikken, kan het al helemaal niet meer misgaan.
Nogal wat ouder volk daar in het Casinopark in Sint-Niklaas. Dat dat volk zich wel kon vinden in de muziek van voorprogramma Salvia was eigenlijk niet zo verwonderlijk. Er klonk nogal wat eighties door in de liedjes die de Oekraïense Nicole Selivan maakte samen met leden van The Haunted Youth en King Viktor. Die songs zaten ook wel goed in elkaar en deden terugdenken aan tijden dat de new wave hoogtij vierde. Siiouxsie was trouwens niet zo veraf in de stem. Alleen had er iets meer beweging in de show mogen zitten. Ok, het is ook “maar” een voorprogramma, maar toch. Daar wordt immers de basis gelegd en Selivan durfde de microfoonstandaard niet los te laten, deed niet meer dan een paar keer door de knieën gaan en een sigaretje roken (het voordeel van een buitenoptreden), terwijl er ruimte genoeg was voor meer, zoals in het hoofdprogramma zou bewezen worden. Er was met andere woorden voldoende basis, maar het had zoveel meer kunnen zijn.
In 2026 viert Fischer-Z het vijftigjarig bestaan en worden er ook in België twee shows gegeven, waarvan er eentje (in De Roma) al volledig uitverkocht was. Ook in Sint-Niklaas was het optreden volledig uitverkocht en stonden de fans, die de massa voor de kiosk wilden vermijden, tot ver in het gras mee te luisteren. Het lijdt geen twijfel dat de meesten onder hen er waren om de songs uit de eerste drie albums van de band te horen. En daarvoor werden ze ook op de wenken bediend. Maar Watts is koppig en eigenzinnig genoeg om zich verder weinig aan te trekken van sociale druk. Hij speelt waar hij zin in heeft. En dat daar dan de nodige nieuwe songs bij zijn, is niet meer dan logisch.
Het succes in eigen land mag voor Fischer-Z dan eerder beperkt gebleven zijn, Watts toonde zich ook in het Waasland een echte Engelsman in een Schots geruite broek (die hem tijdens de show hoe langer, hoe meer leek te storen) en de onvermijdelijke bolhoed. En uiteraard mocht de typische humor niet ontbreken, soms een beetje zuur, vaak best grappig. Al na het eerste nummer hief hij het glas Duvel met de woorden: “Duvel..., I usually wash my hair in it.” Dat soort grapjes zou een beetje een rode draad door het optreden worden.
Dat het niet alleen de hits uit de oudere albums zouden worden, bleek al bij aanvang, toen hij Wax Dolls (uit debuut 'Word Salad') als opener speelde. Het werd een constante doorheen de show. Spiksplinternieuwe songs (The Wonder, Man In Someone Else's Skin, …) werden afgewisseld met de songs, die de fans in de lage landen zo nauw aan het hart liggen: So Long (dat werd voorafgegaan door de merkwaardige uitspraak: “Oh god, we gotta play this one...”), The Worker, Red Skies Over Paradise (dat aanvankelijk met het foute akkoordenschema – van Remember Russia? – werd ingezet), Berlin en het onvermijdelijke Marliese als afsluiter.
Dat John Watts de luxe heeft om het publiek uit de hand te doen eten, zou meermaals blijken. Op elke uitnodiging om mee te zingen (en er waren er nogal wat), ongeacht of het nu bekende dan wel minder bekende tracks waren, werd met plezier ingegaan, hetgeen het voor een artiest uiteraard altijd aangenaam maakt. Bovendien nam hij de vrijheid om tot twee keer toe een wandeling door het publiek te maken, terwijl hij niet alleen verder bleef zingen, maar ook nog eens geïmproviseerde stukken tekst aan een song als Berlin toevoegde. En uiteraard kwam zijn politieke ergernis daarin naar boven. Een toevoeging als: “Out in the white house / nazis prevail”, laat bijzonder weinig aan de verbeelding over. Misschien is dat wel de reden waarom hij in eigen land met de nodige terughoudendheid werd behandeld, terwijl wij, volbloed Europeanen, daar veel meer open voor staan.
Het siert John Watts en bij uitbreiding Fischer-Z dat ze uitkomen waar ze voor staan. Dat de songs – ja, ook de nieuwe – ook nog eens de moeite van het beluisteren zijn, maakt het alleen nog maar mooier. Zij, die een ticket hebben gekocht voor de optredens van volgend jaar, mogen op de twee oren slapen. John Watts mag intussen de zeventig gepasseerd zijn, de passie is gebleven en het songwriterstalent ook.