Finn., Gemma Ray - Sit down and listen

Vooruit Kunstencentrum, Gent, 28 november 2009

Dat doodstil publiek was misschien wel de dooddoener voor de Britse Gemma Ray. Deze zangeres tot het voorprogramma van Finn. bombarderen was een ongelukkige keuze. Want hoewel ze zich profileerde als een braaf meisje met bolletjesjurk, schuilde er achter die onschuld een donkere rockstem die aan PJ Harvey deed denken. En PJ Harveys hebben nu eenmaal een actiever publiek nodig om tot hun recht te komen. Bovendien was die stem te vaak verstopt achter voorgekauwde covers. Wie zien haar graag binnen een jaar terug met meer eigen werk à la Bring It To Me en Dry River.Wat een nadeel was voor Gemma Ray, bleek in het voordeel van de Duitser Finn. alias Patrick Zimmer uit te draaien. Het kleine en doodstille publiek zorgde er immers voor dat de intimiteit nog aangrijpender werd. Enkel het hoge stemmetje van Finn, dat wat aan onze Bony King Of Nowhere doet denken, was nog belangrijk en nam je mee naar de warme ondergronden van de aarde. Zo geeft Dew je hetzelfde gloeiende gevoel als een slok warme thee door je slokdarm, aangenaam en pakkend.Toegegeven, zonder de hulp van zijn strijkmuzikanten was Finns optreden een stuk minder geslaagd. Dat bleek ook toen de zanger het bij Heart of Roses alleen probeerde.  Een degelijke versie, maar de magie die de violen toevoegden, verdween heel even. Gelukkig werden die er al snel weer terug bijgeroepen. En vooral Julius Ceasar en The Fourth, The Fifth, liedjes waarbij de contrabas een uitgesproken baslijn had, stopten niet vooraleer ze de schakelaar van je kippenvel bereikt hadden.En het publiek bleef zitten, keek ernaar en genoot. Gedurende het concert bleef het zo stil dat je je buur soms hoorde ademen. Ook onze Duitser en zijn entourage waren bijzonder zwijgzaam. Zo waren er na The Wake Off… technische problemen en duurde het een tijdje vooraleer dat opgelost werd. Ook dan werd er heel weinig contact gelegd met het publiek. Toch stoorde dat helemaal niet. Integendeel, een frontman die honderduit praat, zou hier helemaal niet in het plaatje gepast hebben.Het concept van Finn is simpel: luisterliedjes die gedragen worden door gitaarspel en een hoge, warme stem, en dat alles geromantiseerd door een stille drum, twee violen en contrabas. Eenvoud siert en, nog belangrijker: eenvoud werkt. Zelfs het natte fietszadel bij de rit huiswaarts vonden we opeens romantisch.