Fink - Onverdoofd naar de slachtbank

De Roma, Borgerhout, 24 oktober 2015

Er bloeit iets moois in Antwerpen. De twee cultuurtempels van Borgerhout, De Roma en TRIX, slaan de handen in elkaar om de boeiendste internationale muzikale acts naar Borgerhout te halen. Eerste resultaat van hun joint-venture was de komst van Fink. Niet meteen de meest hippe naam, maar hij deed De Roma wel (terecht) vol lopen.

Hij leek wel een beetje op een schaapherder zoals Fin Greenall, de frontman van Fink, het podium van de Roma betrad: met baard, stevige schoenen en zwarte muts. Alleen gebruikte hij geen herdershond om de lammeren bijeen te drijven, maar de vier muzikanten van zijn band.

En we werden niet een malse groene weide in geleid, maar wel onverdoofd naar het slachtblok gedirigeerd, geslagen en gezalfd door de intense, afwisselend subtiele en dan weer beukende songs.

Het recente Fall Into The Night van op het bijna volledig uit remixes bestaande ‘Horizontalism’ mocht de set openen, waarna Fink vooral uit ‘Hard Believer’, dat prachtalbum van vorig jaar en ‘Perfect Darkness’ putte.

Na Pilgrim ging het zwarte mutsje al af en gordde Greenall zijn derde gitaar van de avond om, een semi-akoestische dit keer, om terug te grijpen naar het vier jaar oude Fear Is Like Fire.

Met een intense versie van Hard Believer bereikte Fink de top van de heuvel, waarna hij daar prompt zijn White Flag plantte. Dat deed hij wel in het pikkedonker, waarin enkel een paar striemend witte spots het duister doorkliefden en met stroboscopisch geflikker de kudde angst aanjoegen.

Gelukkig brak snel de nieuwe dag aan met Warm Shadow en stond het vijftal weer onder de warme gloed van geelachtige lampen. Dezelfde setlist volgend als de dag ervoor in Amsterdam, was het dan tijd voor een reisje met Wheels.  Leuk hoe het in een compleet verduisterde zaal akoestisch begon met drummer Mr. T op de cajon, om dan toch weer te evoluren naar een typische, donkere, intense Fink-song.

En zo speelde Fink als een muzikale Rembrandt met licht en donker in zowel muziek als - letterlijk - met de bijhorende lichtshow. Met Yesterday Was Hard On All Of Us werd voor het eerst afgeweken van de setlist van Amsterdam, maar daarna pikte de band weer aan met Too Late, Truth Begins, Looking To Closely en afsluiter Sort Of Revolution. En elke aanwezige, van de zestigplussers voor ons tot het zestienjarige meisje naast ons ging voor de bijl.

Greenall dacht dan ook terug naar zijn loft in Brighton te kunnen waar hij laatstgenoemde song schreef, maar dat was buiten de mekkerende lammeren gerekend. Die hadden zich twee uur stil gehouden, maar nu schreeuwden ze om een toegift.

Die kwam er ook en zo verschilde deze set dus nog een song van die in het Amsterdamse concertgebouw. We kregen nog het prachtige Berlin Sunrise , maar daarna konden we echt niet anders dan thuis schaapjes gaan tellen.