Filter - Zwartgeblakerd elfenstof
Trix, 10 maart 2024
Toen we de naam van deze band zagen verschijnen in de aangekondigde concerten, was er misschien wel die sprankel van herkenning, maar echt warm liepen we niet meteen. Maar dat veranderde, toen we 'The Algorithm' een paar keer hadden gehoord.
Op hun Facebookpagina mogen ze dan wel beweren dat “WeAreBelmondo”, de gemiddelde leeftijd van de toeschouwers in Trix leek hoog genoeg om te weten dat wijlen Jean-Paul de enige echte is. Maar goed, het vuur in het voorprogramma zorgde er wel voor dat er hier en daar werd meegeknikkebold en dat er uiteindelijk zelfs enkele gsm’s werden bovengehaald. Nochtans deed het grungy gezelschap uit Brighton heel erg denken aan Hole en echt niet alleen vanwege het uiterlijk en de uitdossing van frontvrouw Carmen Mellino. Maar we geven ook graag toe dat, naarmate de show vorderde, ook wij enigszins verleid werden door dit Belmondo, ook al blijven we erbij dit allemaal al wel eens eerder gehoord te hebben. Dus of we ons dit volgende week nog herinneren, blijft een open vraag.
En dan nog is het misschien omdat we ons dan zullen herinneren dat Filter gepasseerd is. Richard Patrick weet wel degelijk nog te begeesteren en dan was het eigenlijk moeilijk te verklaren waarom de zaal slechts matig gevuld was. Want naast het gewoonlijke charisma had de imposante man met de intussen hagelwitte haren ook nog eens een uitstekende band bij zich. Bovendien is 'The Algorithm' misschien wel één van de meest onderschatte platen van de laatste paar maanden.
'Crazy Eyes', het vorige album, dateert intussen al van 2016 en had ongetwijfeld niet de kwaliteiten van deze langspeler. Dat bleek vooral live. De songs uit de nieuwe plaat getuigen weer van diezelfde rauwe gretigheid, die ook uit 'Short Bus' en 'Title Of Record' sprak. Want terwijl de rookmachines overuren draaiden en drummer Tosh Peterson – “This song is older than our drummer”, zei Patrick gekscherend over Trip Like I Do – zich onmiddellijk in het zweet werkte, werd het zwartgeblakerde elfenstof pas bovengehaald voor het duo The Drowning en For The Beaten, die daarop volgden en niet toevallig uit de nieuwe plaat kwamen.
Het werd ook al snel duidelijk dat de frontman niet meer het recuperatievermogen heeft van een twintiger. Niet dat de stem hem echt in de steek liet, maar de power ontbrak hier en daar wel. Een probleem was dat nochtans niet, want ook zo bleven songs als het eerder vermelde Trip Like I Do en het aan alcohol gewijde duo Obliteration en Take A Picture fier overeind, zelfs al behoorde dat laatste nummer, samen met het daaropvolgende Surprise tot de meest ingetogen songs van de set.
Maar laat het duidelijk zijn dat ook wij de tempoverhoging in het van gebalde frustratie stijf staande Captain Bligh graag zagen komen. Want daarmee werd de majestueuze finale aangekondigd, waarin wij de punk in So I Quit en Dose (naar onze bescheiden mening bij de beste songs van Filter horend en live een feest), waarin Patrick zelf ook nog eens de gitaar ter hand nam fier naast Drug Boy stonden (die laatste song werd nog voorafgegaan door een ode aan de goed gekozen T-shirts – Alice Cooper, Cannibal Corpse, Nine Inch Nails - van de toeschouwers).
Het zal u niet verbazen dat net Welcome To The Fold en het onvermijdelijke Hey Man Nice Shot (waarin het stemverval misschien wel het duidelijkst was) werden opgespaard om de fans helemaal murw te slaan. Maar die blauwe plekken en stijve nekken (ok, vooral dat laatste dan) nemen we er graag bij. Filter kan het nog en verdient zeker een plekje ergens op een festivalwei. Misschien als de aanwezigen, zoals de man vroeg, voor voldoende deining rond dit concert zorgen. Laat dit dan de eerste stap zijn.
