Film School - Toegeven aan impulsen

Djingel Djangel, 23 september 2023

Impulsaankopen. Over het algemeen worden ze afgeraden. Nochtans hebben wij er concertgewijs al goede ervaringen mee gehad. Dus waagden we onze kans met Film School, die in één van onze favoriete zaaltjes langskwamen.

Als we zeggen shoegaze, dan denkt u waarschijnlijk aan bands als My Bloody Valentine of Slowdive, maar er is nog een resem aan bands die zich in de slipstream van deze twee een weg banen door het muzieklandschap, al dan niet met het nodige succes. Groepjes zoals Film School.

Het project van Greg Bertens vond een oorsprong in 1998, maar een eerste plaat kwam er pas in 2001, waarna het project kristalliseerde tot een band, die op min of meer regelmatige basis platen zou uitbrengen. De meest recente daarvan heet 'Field' en werd in de zomer van dit jaar uitgebracht. En het gezelschap zet die plaat momenteel in het uitstalraam met een tournee door Europa. In België was het Antwerpse zaaltje Djingel Djangel uitverkoren. 

Waar de band veelal wordt afgebeeld als vijf- of zelfs zestal, was ze hier beperkt tot een kwartet, waarbij (uiteraard) veelal centrale as Bertens samen met zangeres-toetseniste Noël Brydebell het voortouw namen, ondersteund door bas en drums. Occasionele backing vocals werden ook nog door de bassist ingevuld.

De set was grotendeels opgebouwd rond de nieuwe plaat en als bijna vanzelfsprekend werd ze ook met de opener van die langspeler geopend. Maar het duurde even voor de vier op stoom leken te komen. Het is dan ook niet vanzelfsprekend om jezelf op te laden voor een dertigtal toeschouwers. Maar mettertijd leek dat allemaal los te lopen en toen Up Spacecraft aan de beurt was, ontplofte de boel helemaal. Het contrast tussen de ingetogen baslijn, waarmee de song werd ingezet, en de explosie, die later volgde, zorgde ervoor dat de band de rest van de set bijna in een roes verderzette. Niet toevallig was het net tijdens dat nummer dat er een drumstick sneuvelde (tot groot jolijt van Brydebell).

Het zou trouwens niet het enige ongelukje zijn dat het gevolg was van het overenthousiasme van de band. Harmed was niet alleen een hoogtepunt, het deed ook het drankje van de bassist op de uitgestalde piano belanden. Allemaal geen bezwaar om op het elan door te gaan met The Celebration, dat al evengoed in euforie eindigde. Defending Ruins zorgde daarna nog voor een mooie finale van de set.

Uiteraard was daarmee de kous niet af. In die mate zelfs dat er op de setlist slechts twee bisnummers werden aangeduid, maar er toch nog een derde werd aan toegevoegd. Het maakte dat de avond in schoonheid werd afgesloten. Er is meer onder de zon dan altijd op het eerste gezicht te zien/horen is, zoveel is wel duidelijk.