Feist - Knagend gevoel

Koninklijk Circus, Brussel, 30 juli 2012

Daar stond ze dan, de indiegodin. Even voordien was ze het podium van het Koninklijk Circus opgehuppeld. Letterlijk. En de gelovigen keken met open mond en hoge verwachtingen toe hoe ze de Franstaligen, maar vooral degenen die Nederlands spraken, binnen deed.

Het zag er allemaal vrij sober uit, daar in Brussel. Boven het podium hing een groot projectiescherm,  waarop je de band aan het werk zag van bovenaf.  Dat gaf een ongewone kijk op wat er zich afspeelde, maar de beelden waren onduidelijk en boden dus weinig meerwaarde. Een spiegel was waarschijnlijk een betere oplossing geweest, al was het lichtspel, dat zich vaak aan de randen van het scherm afspeelde, dan verloren gegaan.

Maar het was voor de muziek dat we gekomen waren. En muziek zouden we ook krijgen. Wat daarbij vanaf de eerste gezongen lettergreep opviel , is dat deze dame wel degelijk kàn zingen. Hoewel het eerste nummer, net als nogal wat songs op de setlist, in percussieve bombast was gedrenkt, kwam Leslie Feist daar feilloos en kristalhelder bovenuit. En dat bleef zo de rest van het optreden

Vocaal werd deze Canadese grand dame bijgestaan door Mountain Man, een - o ironie - volledig vrouwelijk trio, dat Feist meesterlijk ondersteunde, maar wiens stembanden zich toch niet konden meten met die van hun (tijdelijke) frontvrouw. Later in de set kreeg dit trio nog de kans om met een traditional op eigen kracht zieltjes voor hun persoonlijke zaak te winnen en ook de finale bisronde (1234) namen ze voor hun rekening, met Feist nog even op de drums.

Dat er veel nieuw werk in de set zat was niet meer dan logisch en door het feit dat wij - we geven het eerlijk toe - daarmee nog niet helemaal vertrouwd waren, ging onze voorkeur uit naar de oudere nummers. Maar daar zat het probleem niet.

Voortdurend werd het concert onderbroken. Er was de voorstelling van de geluidsman en de uitnodiging om tijdens Let It Die te komen dansen op de scène. Verder waren alle redenen goed om het publiek te entertainen. Het taalprobleem intrigeerde haar duidelijk , waarschijnlijke omwille van haar afkomst. In die mate zelfs dat ze voor Pine Moon een Chinese vrijwilliger bij zich riep om het verhaal van de song in het Nederlands te vertalen. Leuk allemaal, maar ook erg overbodig. Komt daarbij nog dat heel wat van haar songs sowieso al niet - en wij zeggen dit echt met alle respect - erg energiek zijn en je kreeg een concert dat vaak strompelde en zelden op tempo kwam.

Maar genoeg gezeurd. Er waren ook mooie momenten, zoals haar schitterende soloversie van Intuition bijvoorbeeld, die onze mond letterlijk deed open vallen. En eerder hadden wij Anti-Pioneer en So Sorry ook al aangestipt in ons notaboekje. Om maar te zeggen dat het muzikaal soms echt wel goed zat. Het feit dat ze zelf ook met veel brio de gitaar hanteerde, was daar trouwens niet vreemd aan.

Misschien overdrijven we wel en had het overgrote deel van het publiek, dat aan het einde van het twee uur durende concert helemaal uit de bol ging, het gewoon bij het rechte eind. Maar wij gingen huiswaarts met het gevoel dat dit zo veel beter had gekund.