Feest in het Park - Arsenal speelt kampioen

Oudenaarde, 25 augustus 2009

De weerberichten hadden het aangekondigd, en ze hebben gelijk gekregen: dag drie van Feest in het Park werd warm en broeierig. De Donkvijver, die het festivalterrein flankeert, zag er zelden zo aanlokkelijk uit, en ook de affiche kondigde zich veelbelovend aan.

Het was aan het jonge geweld van The Curvy Cuties Fanclub om de aftrap van de festivaldag te geven. Dat Gentse trio won vorig jaar het pop- en rockconcours 'De Beloften', en dat leverde hen een plaats op Democrazy Stage op.

De groep is nog niet zo lang bezig, en dat hoor je. Ze missen voldoende gevarieerd materiaal om zelfs een kort optreden als dit interessant te maken. Hun set kende geen opbouw en geen hoogtepunten, en bij elk nummer kregen we dezelfde spijs op ons bord, telkens met een ander sausje.

De schare jonge fans liet het echter niet aan zijn hart komen. Al waren ze met niet veel - te vroeg, te warm - ze genoten met volle teugen. Wij zagen vooral een talentvolle band met potentieel, die nog wat tijd nodig heeft om te rijpen.

Ook Le Grand Mix werd met Barbie Bangkok door Gentenaars geopend. Deze band stond vijf jaar geleden in de finale van Humo's Rockrally en nam intussen het knappe debuutalbum 'People & Geometry' op. Hun muziek wordt soms omschreven als "heel geschikt om mee te brullen", maar net daar liep het fout op Feest in het Park. Er stond amper volk in Le Grand Mix, en de meesten onder hen hadden meer aandacht voor het vrouwelijk schoon op podium dan voor de muziek zelf.

Jammer, want het gebrek aan enthousiasme bij het publiek straalde af op de bandleden. Die deden aanvankelijk hard hun best om het publiek op te jutten, maar stopten daar snel weer mee, bij gebrek aan respons. Het optreden van Barbie Bangkok was een kleine ontgoocheling, al kan je de band nauwelijks iets kwalijk nemen.

De eerste voltreffer van de avond werd het optreden van de ook al Gentse Lady Linn and Her Magnificent Seven. De Vlaamse jazzdiva stond deze zomer op alle mogelijke festivalpodia, maar dat was er niet aan te zien: ze stond zo fris als een hoentje en in een knalrode jurk op het podium van Le Grand Mix.

De tent stond afgeladen vol om te genieten van Lady Linns mix van swing en jazz. Lady Linn zelf genoot dan weer zichtbaar van het enthousiaste publiek. De gedroomde wisselwerking om er een gesmaakt concert van te maken, en dus ging het dak er een eerste keer af toen de contrabas I Don't Wanna Dance inzette. De cover van Eddy Grant werd onlangs uitgeroepen tot Zomerhit 2009, en kan daardoor rekenen op veel airplay op alle Vlaamse zenders én de bijhorende populariteit. Het nummer werd integraal, inclusief saxofoonsolo, meegezongen.

Die eer viel trouwens niet alleen de zomerhit te beurt. Het album 'Here We Go Again', met singles als Love Affair en Cool Down, ligt duidelijk nog fris in het gehoor van de mensen. Lady Linn en haar Zeven Zotte Muzikanten zorgden voor een eerste hoogtepunt op deze derde festivaldag.

Feest in het Park draagt muzikale diversiteit hoog in het vaandel. Het ene moment kan je een vleugje jazz opsnuiven, terwijl nauwelijks twee tellen later alweer vette beats en rhymes uit de boksen schallen.

Roots Manuva is een van de meest invloedrijke hiphoppers van over het Kanaal, maar in Oudenaarde klonk de naam van de Brit duidelijk minder bekend in de oren. In Le Grand Mix, die voordien nog afgeladen vol stond voor Lady Linn, was tijdens het optreden van Roots Manuva amper volk te speuren, en we konden de afwezigen nauwelijks ongelijk geven. Roots Manuva werkte een erg makke set af.

Elk nummer begon veel belovend, maar het trio op het podium kon de drive nauwelijks een halve minuut aanhouden. Daarna verzonken de nummers in een monotoon gemompel waar een Koninklijke toespraak nauwelijks voor hoeft onder te doen. Het publiek reageerde door stoïcijns de benen stil te houden.

Het contrast tussen het optreden van Roots Manuva en dat van The Subs kon nauwelijks groter zijn. De Democrazy Stage was een dik kwartier voor het optreden van de Gentse elektronicaformatie al vele maten te klein. De sfeer was uitbundig, nog vóór één noot muziek te horen was.

Het succesvolle recept van The Subs is ondertussen gekend: beats en bassen die als bokshandschoenen in je buik dreunen, aangevuld met een uitgebreid arsenaal aan elektronische klanken en opzwepende vocals waar ook live vele kunstjes mee uitgehaald worden. Bekende nummers als Fuck That Shit en My Punk deden moeiteloos hun werk.  Het publiek bouwde een groot feest, en net als je dacht dat The Subs in de hoogst mogelijk versnelling aan het spelen waren, staken ze nog een tandje bij. 

Vijf jaar is lang in het leven van veel (jonge) festivalgangers. Weinigen zullen zich de split van Lamb in 2004 nog herinneren, en voor velen moet dit de eerste live-ervaring met de Britse triphop-formatie geweest zijn. Lamb grasduinde door zijn uitgebreide repertoire en Le Grand Mix kreeg hits als Gabriel en Gorecki te horen.

Toch was bij de aanhoorders en in de wandelgangen veel gemompel te horen. De zweverige muziek van de groep was net iets te experimenteel en ongedefinieerd.  Trouwe fans van Lamb konden weliswaar terugblikken op een prima optreden, maar binnen het festivalgeheel was dit toch de vreemde eend in de bijt.

De eer om deze festivaldag af te sluiten, viel Arsenal te beurt. De groep rond Hendrik Willemyns en John Roan is geen onbekende voor het Oudenaardse festivalpubliek. Ze stond al voor de vierde keer op het podium aan de vijver. De vorige keren barstte telkens een groot feest los, en dus waren de verwachtingen hoog gespannen.

Terecht, zo bleek, want vanaf de eerste tonen van Turn Me Loose veranderde het publiek in één grote, beweeglijke massa. En van stoppen wilden ze niet weten. John Roan ontpopte zich tot een volleerd volksmenner, en nam Le Grand Mix mee op verkenning doorheen de meeste dansbare singles van de band. Lotuk, Saudade en op het einde A Volta dreven het kwik van de thermometer naar ongeziene hoogtes.

Feest in het Park moest tot 1 uur wachten, maar kreeg uiteindelijk toch waar het een hele dag op gewacht had: een feest zonder weerga, met Arsenal als perfecte gangmaker. Het optreden werd ter plekke tot hoogtepunt van deze editie verkozen. Daarvoor werd zelfs niet gewacht tot de nabespreking.