Feeërieën 2014: Sun Kil Moon - Regen Kil Moon

Warandepark, Brussel, 27 augustus 2014

Gietende regen is het ideale weer om de muziekliefhebbers van de bierliefhebbers te onderscheiden. Dat het sop met bakken uit de lucht viel hield ons niet tegen om met onze beste regenjas aan post te vatten voor de rotonde in het Warandepark voor een concert van Sun Kil Moon.

Vooral tijdens het optreden van de Maurits Pauwels Groep regende het pijpenstelen. Mauro Pawlowski’s zijprojecten zijn steevast interessant te noemen, maar deze formatie steeg niet boven de middelmaat uit. In het Nederlands kwamen de Pawlowskiaanse absurditeiten in de teksten wat magertjes uit. Misschien omdat we begrepen wat hij zong, misschien omdat we plots begonnen te vergelijken met betere referenties in de Nederlandstalige canon.

Tijdens Eindeloos Vergeten moesten we aan Kommilfoo denken, op andere momenten kwam Will Tura in ons op en af en toe was Arbeid Adelt niet ver af. Het klonk als hobbyproject niet boeiender dan een avondje kleurenwiezen met de schoontantes, en artistiek niet ambitieus genoeg om serieus te nemen.

Voor Sun Kil Moon was er wat volk bij gekomen. Die vatten allemaal post dichtbij het podium, in de regen, onder een paraplu, zo het zicht belemmerend van de mensen die liever onder de boom stonden. Wie iets wilde zien van wat verderop moest dan maar op een van de vele bankjes klimmen!

Mark Kozelek (de naam achter Sun Kil Moon) leek ook bang van de regen, want hij nam bijna onmerkbaar plaats achteraan op het podium, in donkerblauw tegenlicht. Wel zichtbaar waren een keyboardspeler, een gitarist en vaagweg een drummer achteraan. Niet meteen een visueel overtuigend plaatje.

Maar we kwamen voor de muziek, en die was goed. Het begon met enkele onbekendere nummers, zoals het mooie You Missed My Heart, uit het album dat hij opnam met The Album Leaf, of Black Kite, dat bij momenten met vlagen flamenco-gitaar werd opgeluisterd. Kozeleks stem klonk vooral intens en met de echo werkte het wel.

Minder was het toen hij zijn gitaar liet liggen, op de voorgrond trad en al zingend rondjes wandelde op het podium, losjes een hand in de jeansbroek latend. Het gebrek aan charisma en concentratie hielp niet echt en nummers als Micheline en What Happened To My Brother leden daar wat onder.

Het einde maakte dan weer veel goed. Op eenvoudig verzoek van iemand uit het publiek kregen we een fantastisch Dogs en een surrealistisch aandoenlijk I Can’t Live Without My Mother’s Love. Het regende nog altijd, maar dat deerde al lang niet meer.