Feeder - Honger helemaal gestild

Trix, 25 september 2024

Wat een ongelofelijke gelukzak moet je toch zijn als je één van je favoriete bands in zo’n omstandigheden kan zien: dicht bij huis, in een kleine “close contact”-zaal en met een perfecte geluidsbalans. En natuurlijk vol energie en enthousiasme!

 

Wij zagen een Feeder die heel veel zin had om de tweede show van de tournee op het Europese vasteland te laten knallen, maar ook een band die op één of andere "perfecte schoonzoon"-manier al zo’n tien platen lang blijft goochelen met muzikale clichés. Van een voorspelbare meezingbaarheid (Oasis) tot feel-happy-en-huppy gitaarharmonieën (The Offspring). Van welgemikte powerexplosies (Razorlight) tot fraai geschminkte krokodillentranenballads. Enkel vreemd dat een band, die zo hard haar best doet om hits te scoren, net niet in het collectief geheugen weet te belanden. Zonder dat we het beseffen, zit er een stukje Feeder in ons allemaal.

En dat is natuurlijk helemaal top. Want wat je bij dit Welshe kwartet bovenal krijgt, is een intens stuk gitaargeluk. Dat gold niet enkel voor de verplichte classics als Buck Rogers (op het einde van de show) met “I think we’re gonna make it / I think we’re gonna fake it”-meezingrefrein of het eeuwig jonge Just The Way I’m Feeling, maar zeker ook voor nieuwkomers uit de net uitgekomen plaat ‘Black/Red’, zoals Hey You met grappig Walking On The Moon (The Police) intermezzo en “oooh oh oooh oh”-meezingertje.

Dus ja, een concert van deze band zien is altijd een beetje thuis komen. De paar wenkbrauwen, die aan het fronsen gingen bij de aanvang met bombastische digistrijkers – dubbelaar ‘Black/Red’ flirt al eens graag met een extra streepje elektronica – deden dat al na twee minuten, net als vele handjes, vuisten en stembanden. Veertien liedjes, drie bisnummers, onze all-time-favoriet Pushing The Senses en een brede glimlach verder bleek onze honger na zes Feeder-loze jaren in dit Belgenlandje in elk geval prima gestild.