Fear Of Men - Zwoel en cool

undefined, 18 september 2016

Het festivalseizoen is opgevouwen en terug in de kist met zomerkleren gestoken. Het concertseizoen wordt weer op gang getrapt. En waar beter beginnen dan in Trix met Fear Of Men?

Fear Of Men - Zwoel en cool

Perfect gecast in het voorprogramma van Fear Of Men, dat was Lighthousing: een nog jonge Antwerpse band die nochtans al zeer professioneel overkwam, mede dankzij de knap uitgedachte, sfeervolle lichtshow. De groep telt maar liefst zeven leden. De bebaarde, maar fijnbesnaarde Matthijs Vanstaen is de zanger. Zijn krachtige stem wordt op magische wijze ondersteund door Stefanie Schaekers en verder wordt hij bijgestaan door broer Lennart Vanstaen op gitaar en synth, Tomas Vink (synths, laptop en toetsen), Jolan Chen op bas, Seydou De Vel op gitaar en Michael-John Joosen op drum.

Zeker in opener In The Name Of God en de ballade You And I klonk dit collectief als een testosteronversie van de hoofdact: tegelijk cool en zwoel. Maar de band bleek ook steviger uit de hoek te kunnen komen in songs als Rising Sun, Dancing False en I Had To.

Ook slotnummer Devil, dat ingetogen startte, barstte verrassend open toen Vanstaen bekende bezeten en verloren te zijn. Wij verloren onszelf alvast ook in de muziek. Trix maakte de slagzin “Discovering Stars Since MMIV” wat ons betreft alvast weer waar met deze act.

Fear of Men moesten we niet meer leren kennen dankzij de twee uitstekende albums ‘Loom’ (2014) en ‘Fall Forever’ (2016). De band trapte nog maar een dikke week geleden de Europese tournee af in Frankrijk, maar leek in Trix al goed in vorm. Daniel Falvey zwaaide zijn gitaar al spelend constant in ellipsen in het rond, drummer Michael Miles dreef de band vooruit met zijn strakke spel en extra lid Helen Brown (van Dog In The Snow) achter de Korg en op backing vocals zorgde voor dat extraatje meer.

Maar het was natuurlijk zangeres Jessica Weiss, die de meeste aandacht naar zich toezoog. Ze mag dan minstens even frêle zijn als Lauren Mayberry van Chvrches, ze gooide heel haar tengere lichaam in de strijd. Met heftige armgebaren onderstreepte ze de donkerte van de teksten, die ze met een machtig stemgeluid de microfoon in joeg. Wat een frontvrouw!

Haar eerste woorden waren dan wel: “I’m like an island / I don’t need to feel your arms around me”, maar met haar persoonlijkheid en podiumprésence zoog ze ons wel dichterbij en liet ze de aandacht geen seconde ontsnappen. Het leek wel of we aan een onzichtbare ketting hingen die verbonden was met de halsband die ze droeg.

De eerste vier nummers kwamen allemaal uit ‘Fall Forever’, waarbij vooral het postrockerige einde van Until You opviel. Daarna volgde een kwintet songs uit het debuut ‘Loom’. Tot onze verrassing werden de droge, mitraillette-achtige drums op de recente nummers allemaal met mallets gespeeld. Dat viel eigenlijk pas op toen drummer Miles ze aan de kant legde om de nummers uit ‘Loom’ met gewone sticks te spelen. Voor die nummers gordde Weiss ook een pastelblauwe gitaar om en nam Brown de basgitaar ter hand. Ze klonken dan ook warmer en poppier dan de strakkere, killere en dieper snijdende songs uit de tweede plaat.

Beide elementen, warm en koud, waren ook zichtbaar in de belichting. Het podium baadde in de warme gloed van rode en gedimde gele spots, maar het dubbele bandlogo (twee manshoge letters “f”) prijkte kilblauw op de achtergrond. Hier was - net als bij Lighthousing - over nagedacht, zoveel was duidelijk.

En zo kwamen we bij het enige nummer waarin Weiss even om liefde smeekte: Vitrine. “Tell me you need me / say that you need me”, zong ze zwoel. Het vormde de perfecte tegenpool voor het gespierde maar van angstzweet glimmende Trauma en een intense versie van Sane, beiden hoogtepunten uit de recentste plaat. Afsluiten deed Fear Of Men met Inside, het langste nummer uit ‘Loom’ en typisch zo’n nummer waarin een band helemaal uit de bol kan gaan.

Fear Of Men wordt dikwijls op het schab van de dreampop gezet, maar in Trix bewees de band dat er ook een flinke scheut postpunk in de nummers zit. We waren dan ook niet verbaasd toen Weiss na de show in een T-shirt van Joy Division opdook aan de stand van de merchandise, een stand die goed te doen had, ondanks de magere opkomst voor de eerste show van de band hier in België. U zat waarschijnlijk achter uw pc voor de live stream.

18 september 2016
Marc Alenus