Father John Misty - Post-ironie
Botanique, Brussel, 5 maart 2015
Van een onfortuinlijke timing gesproken: toen Joshua Tillman op Letterman verscheen was men nog steeds niet uitgepraat over Future Islands-frontman Samuel T. Herring’s bronstige danspasjes die het internet hadden doen ontploffen. Onze Vader schotelde die avond nochtans een Bored In The USA voor dat het allemaal in zich had: een op zichzelf spelende piano, een strijkers-orkest, een baard én een flinke scheut post-ironie.
Of hoe zou u het dan noemen? Door als Father John Misty door het leven te gaan én je plaat 'I Love You, Honeybear' dopen, stel je je als artiest behoorlijk kwetsbaar op. I Love You, Honeybear, het nummer, opende de set. Tillman maakte een theatrale start, ging door de knieën, zwierde met zijn microfoonstandaard, schudde met zijn heupen.
Gelukkig beschikte hij over een stel muzikanten waarmee hij zich dat kon permitteren: de zeskoppige draak achter hem reproduceerde zorgvuldig de bombast en rijkdom waaraan Father John Misty zich op plaat aan bezondigt. Er waren er de fantastische ritmesectie en vier andere topmuzikanten met alle gerief van doen: een mandoline, een viool en een arsenaal aan gitaren, analoge synths en keyboards.
Soms werd dat ons net allemaal ietsje te veel. Tijdens Only Son Of The Ladiesman bijvoorbeeld, het eerste nummer in de set van op 'Fear Fun', zijn eerste plaat onder het Father-pseudoniem. Tijdens de hele set bleek eigenlijk dat het “moeilijke tweede”-syndroom ook live niet van toepassing is op Joshua Tillman: we verkozen The Night Josh Tillman Came To Our Apt. boven Nancy From Now On, Nothing Good Ever Happens At The Goddamn Thirsty Crow boven Funtimes In Babylon.
Want wat doe je anders met zes muzikanten dan aan de oudere, minder gearrangeerde nummers meer arrangementen toevoegen en zo die nummers zelf een beetje verzwelgen? I’m Writing A Novel (dat overigens heel sterk op een ballad lijkt van die andere bebaarde John) mocht dan aardig de pan uit rocken, het was geen partij voor een fantastisch The Ideal Husband, waarin Joshua compleet over de rooie ging. “I came by at seven in the morning / said something stupid like I’m tired of running / let’s put a baby in the oven / wouldn’t I make the ideal husband”.
Met When You Smile And Astride Me dwaalt Tillman genregewijs nog verder af van zijn Fleet Foxes-verleden. En met succes: had u ons verteld dat het een Donny Hathaway-cover was, we hadden u geloofd. True Affection, ook op plaat het minste nummer, is een iets minder geslaagd experiment; we missen de Fleet Floxesque melodieën, die we wel overal op “I Love You, Honeybear” terugvinden.
Luister naar Bored In The USA als u niet begrijpt wat we bedoelen. Dat nummer (“a hit on the internet, where music goes to die”) stelde een beetje teleur in de Botanique, maar da’s dan weer de schuld van Letterman. Mooi moment toen het publiek spontaan de rol van lachband op zich nam.
Die lachband brengt ons terug bij de essentie, het dure woord dat bovenaan dit verslag prijkt. Laten we voor een laatste keer Bored In The USA nemen. Een slim verpakte aanklacht tegen de entertainment-maatschappij, maar zuur wordt het nergens. Op “I Love You, Honeybear” stelt Tillman de liefde dan wel aan de kaak, hij is er wel eerlijk tegen. Hij verschuilt zich niet achter ironie, maar stelt zich kwetsbaar op. De pose komt voort uit vertwijfeling. Of dat is na heel wat overwegingen toch onze conclusie.
Het maakt van deze plaat voor de goede verstaander een warm dekentje voor deze tijd. Om ons meer dan een uur lang op de toppen van ons tenen te houden hadden de drie à vier matige nummers eruit gemoeten, maar het geheel was om van te snoepen. Geef die nieuwe plaat een kans, een paar als het moet, en als Joshua Tillman en de zijnen deze zomer België aandoen, zorg dan dat u erbij bent.