Fat White Family - Uitgehongerde rocksterren

Botanique, Brussel, 14 februari 2015

Vrijdagavond stond er een band met een geweldige live reputatie in de Rotonde. De geruchtenmolen vertelde verhalen over rondvliegende varkenshoofden, blote basten ingesmeerd met allerhande fecaliën, een frontman die graag zijn fluit laat zien en veel drank en drugs. Of hoe wij graag een doorsnee vrijdagavond doorbrengen!

Fat White Family is een band die een afkeer heeft van alles wat mainstream is. Hun laatste album ‘Champagne Holocaust’ is niet om van achterover te vallen, maar geeft wel blijk van ongerepte rebellie, chaos en een pervers gedachtegoed. Een bende wankers die leven van dag tot dag, en touren omdat ze nu eenmaal geld nodig hebben om hun vuile maniertjes te sponseren. Maar ze doen meer dan gewoon wat aanmodderen. Ze zijn het antwoord op alle brave indiebandjes van de afgelopen jaren. Een band die rechtuit haar gedacht zegt, en zich nergens een hol van aantrekt. Een band die rochelt, tiert, schopt, slaat en allerminst zalft. Een band die leeft. En dan nog het liefst op een podium.

De op het nippertje uitverkochte Rotonde was de ideale setting om de impact, die deze band teweeg brengt, volledig tot zijn recht te laten komen. Het aanwezige publiek was een bont allegaartje van alle leeftijden: van jonge mensen, die als opgejaagd wild vooraan stonden te springen, tot iets oudere knarren, die na elk nummer opgewonden “rock-'n-roll!” riepen.

Op de tonen van Auto Neutron werd de show op gang getrapt. Het nummer fungeerde, zowel op het album als tijdens hun optredens, perfect als inleiding voor wat komen zal: een rustige opbouw die uitdraaide op wat spacy roepen en tieren. Al snel was het tijd voor frontman Lias Saoudi om zijn bovenste kledingstukken uit te doen en tijdens het vrolijke riffje van Is It Raining In Your Mouth de orale sex een ode te brengen.

Niet dat we er veel van verstonden, want live is Saoudi nog onverstaanbaarder dan op het album. Zijn stem is scheller en rauwer, maar o zo onstuimig en bezeten. We hoorden iemand in het publiek de vergelijking met Jim Morrison maken. En die zal er niet zo ver naast zitten. Ons deed hij vooral aan Pete Doherty denken. Maar uiteindelijk is Lias gewoon zichzelf. En onze kop eraf als mensen niet binnenkort andere frontmannen met hem zullen beginnen vergelijken.

Het was onmogelijk stilstaan tijdens nummers als Heaven On Earth, Special Ape en Wild American Prairie, die mooi gerodeerd gespeeld werden, maar toch nog de nodige ruimte lieten om wat uit te freaken. ‘Champagne Holocaust’ passeerde uiteindelijk helemaal, tot groot jolijt van de aanwezige fans. Een snelle blik op het publiek toonde ons veel geamuseerde blikken. Het was dan ook een erg vermakelijk en imponerend optreden.

Saoudi waande zich tijdens het optreden ergens in een andere wereld. Hij ging op de grond liggen, keek het publiek nadien strak in de ogen en zong vervolgens ongegeneerd verder met zijn hand in zijn broek. Om dan vervolgens vriendelijk handjes te schudden met de voorste rij. Met een gitarist die tijdens het einde van I Am Mark E Smith van het podium donderde en een dozijn sigaretten die doorgegeven werden, hebben ze zich, naar de normen van de veelbesproken reputatie, nog opvallend rustig gehouden. We zouden er veel geld voor over hebben om ze eens bezig te zien een pub in het zuiden van London, waar ze zich volledig thuis voelen.

Het optreden eindigde met Bomb Disneyland, dat toch een tikkeltje te luid werd gespeeld. Het publiek joelde om een bisnummer, maar moest zich, toen de oorverdovende stilte terug opdook, tevreden stellen met een oorsuizing die een uur of twee zou duren. Een vrouwelijke fan scheurde nog snel de tracklist van het podium, een paar mannelijke collega’s probeerden zich voorbij de security te wurmen om bij de band te geraken. Tevergeefs. Een uurtje lang mochten we nog eens echte rocksterren bewonderen. De avond eindigde na het optreden uiteindelijk ook krachtig en onverwacht. Toeterzat, met een emmer naast het bed.