Explosions In The Sky - Met Monnikengeduld naar de explosie
Ancienne Belgique, Brussel, 9 juni 2016
Met de uitdrukkelijke wens om betoverd te worden, zo trokken wij naar de Ancienne Belgique. Missie volbracht: Explosions in the Sky deed wat wel meerdere postrockgroepen doen, maar deed dat op de gekende, hypnotiserende, emotioneel inspirerende wijze. Ruwe Texanen met een zacht, ontroerend kantje? Ze bestaan!
Wij leerden Explosions in the Sky pas echt kennen aan de hand van hun magistrale soundtrack voor de film 'Friday Night Lights' uit 2004. Rauwe beelden van highschool football vermengd met fluwelen postrock, het had wel wat. Later zouden onze zondagavonden nooit meer dezelfde zijn dankzij autoritten met Studio Brussel-programma Duyster (rust in vrede) en deze band op de achtergrond.
Postrock is een genre dat heden ten dage niet echt nog tot de verbeelding spreekt, maar de vaste waarden blijven het goed doen. Mogwai pakt dit jaar uit met de straffe documentairesoundtrack 'Atomic', Sigur Rós probeert deze zomer nieuw materiaal uit op een heuse wereldtournee. En Explosions in the Sky blijft gestaag hoog scoren, dit keer met album nummer zeven, 'The Wilderness'. Twee nagenoeg uitverkochte passages in de Ancienne Belgique bewijzen nog eens extra dat deze groep springlevend is.
Want de stijl en de frisheid waarmee Explosions in the Sky live te werk gaat, is om duimen en vingers af te likken. Met monnikengeduld werkten ze toe naar de explosie die iedereen in de lucht (ha, dus vandaar die groepsnaam!) voelde hangen, de spanning net zo hoog opdrijvend tot die nauwelijks nog te harden was en het langverwachte gitaarsalvo voor de verlossing zorgde. De songs baadden in "bombarderie", maar dat stond in schril contrast met de sobere podiumsetting met een hoofdrol voor de geweldige lichtshow, die soms alle kleuren van de regenboog kreeg om daarna weer een sober licht, te vergelijken met een ondergaande zon, over de stijlvol acterende bandleden heen te gieten.
Net als andere postrockgroepen flirt Explosions in the Sky af en toe met metal; vanwege de zware gitaren en de hevige uitbarstingen van noise. Maar wat deze groep afscheidt van - evenzeer uitstekende - genregenoten als pakweg Russian Circles, zijn de melodieuze, haast filmische gitaarlijnen die de pil verzachten en voor een fragiel evenwicht zorgen. En soms waren de vulkanische explosies misschien net iets te veel een aanslag op de trommelvliezen, maar de epische manier waarop de songs zich langzaamaan ontrafelden tot een slotakkoord was prachtig.
De melodieuze eenvoud van dromerige pareltjes als The Ecstatics mengde zich moeiteloos met zwaarder werk als The Birth Of Death And Day, waar intens tromgeroffel de dans leidde. Disintegration Anxiety had de klemtoon dan weer veel meer op de ritmesectie dan op de opbouw liggen en bewees dat deze groep van meerdere walletjes kan eten. Al gaat er toch maar weinig boven Your Hand In Mine en The Only Moment We Were Alone, niet toevallig beiden vanop het geweldige 'The Earth Is Not A Cold Dead Place'. De mengeling van de ijle gitaarmelodie met de langzaam opzwellende soundscape liet maar weinig mensen onberoerd, zo konden wij aflezen van de zweverige manier waarop honderden enthousiasten stonden te headbangen.
En plots zagen wij terug American Football-spelers zich onder felle stadionlichten naar een touchdown werpen. En de cirkel was rond.