Explosions in the Sky - Explosions in the Sky zet zegetocht voort
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Het is al zo dikwijls gesteld, en maandagavond bleek het nog maar eens waar te zijn: postrock lijkt een van de hipste alternatieve genres van het moment. Waar Explosions in the Sky anderhalf jaar geleden nauwelijks de Botanique kon vullen, slagen ze er nu moeiteloos in om de hele AB te vullen. Afgaand op de prestatie die de band wist neer te zetten, zal dat wellicht ook volgende keer geen probleem zijn.
De afgemeten, poppy postpunk van Confuse The Cat lijkt haaks te staan op de weidse postrock van Explosions in the Sky, maar daar lijkt de groep rond Geert Plessers zich niets van aan te trekken. Een halfuur lang is Plessers zijn hyperactieve zelf op het podium, en leidt hij zijn troepen doorheen een set die vooral uit ‘We Can Do It’, de laatste plaat, plukt. Energetische linkse hoeken als Shockwaves en The Deepest Blue razen aan een hoog tempo voorbij, waardoor de met pathos doorgeven teksten ditmaal minder storen dan ze op plaat doen. De pompende baslijn doet bij momenten denken aan de vroege Interpol, maar Confuse The Cat laat live hun chaotische kantjes veel meer primeren dan de strakheid die de New Yorkse band zo kenmerkt. In een stomend Principessa omlijnt de strakke ritmesectie prima de speelse gitaarriffs, terwijl met het bescheiden radiohitje Akela het publiek definitief opgewarmd richting hoofdact wordt gestuurd.
Na een laatste grondige check van het materiaal, die de bandleden nog steeds zelf komen uitvoeren, laat Explosions in the Sky de eerste uitgesponnen klanken los op het publiek. Meer nog dan bij hun albums, is een live-optreden van de Texaanse band een trip doorheen een woeste zee van emoties. Gelaagde gitaren gaan van fluweelzacht naar snoeihard en terug, van melancholisch traag naar briesend luid. In die maalstroom van geluid zijn songs herkennen moeilijk: het is de emotie die telt. Subtiliteit is het codewoord, waardoor elke climax telkens overdondert.
Nummer na nummer wordt aan elkaar geregen, zonder stoppen. Plots blijkt dat beperkte klankenpalet, dat zich op plaat zo vaak wreekt, live een zegen te zijn. Wanneer de band dan toch eens een rustpauze lijkt te nemen, nemen de pingelende gitaren weer de bovenhand. Yasmin the Light zorgt voor een enkele eerste uitbarsting van beukende gitaren, maar al snel gaat de storm terug liggen. Explosions in the Sky speelt als geen ander met spanning. Crescendo golvende gitaren lijken op weg naar een explosie van geluid, maar worden net zo goed met een enkele drumslag terecht gewezen.
Welcome, Ghost is een toevallige passant uit ‘All of a Sudden I Miss Everyone’, voor het overige plukt de band gretig uit ouder werk. De piano die zo vol verwachting op het podium werd gesleept, wordt dan ook geen enkele moment een blik waardig gekeurd. Ook Welcome, Ghost gaat gewoon verder op het ingeslagen pad, waarbij de twee gitaren dikwijls een gebekvecht starten met de ritmesectie. Het blijkt enkel maar een opstapje te zijn voor een zinderende en briljante finale. Met The Only Moment We Are Alone laat Explosions in the Sky zich volledig gaan. De spanningsboog die de band een hele set lang opbouwde, wordt in tien minuten vervolmaakt door enkele welgemikte ziedende gitaaruithalen richting het publiek te plaatsen, en bekroont zo een magnifieke set.
“Ze missen de woestheid die Mogwai soms kenmerkt”, zo schreven we onlangs in de recensie van ‘All of a Sudden I Miss Everyone’. Gisterenavond bleek dat ze die woestheid niet eens nodig hebben. Zelfs in hun explosies van geluid blijft Explosions in the Sky hun zo kenmerkende subtiliteit leggen. Het is ook juist door die subtiliteit dat een optreden van de band aanvoelt als één lange trip langsheen de weidse klankenwereld van de band.