EXIT 2015 - Broeierig

Nova Sad, Servië, 13 juli 2015

EXIT Festival viert zijn vijftiende verjaardag en daMusic mag daarbij zijn. We slaan vier dagen onze tent op in Novi Sad en brengen verslag uit van het excentrieke Servische festival. 

We begonnen dag drie bij ons favoriete podium, de Fusion stage. Daar mocht het Nederlandse trio van de Paceshifters het publiek overtuigen. Ze hebben al drie albums op hun naam staan en bereikten een heldenstatus in de Nederlandse rockscene. 3 FM bekroonde hen vorig jaar met een 'Serious Talent Award'.

Soms neigen ze naar grunge, soms naar alternatieve rock. Eén ding is zeker, de Paceshifters kunnen rocken als de groten op aarde. Het zelfvertrouwen spatte van het podium. Naar het einde rekten ze de solo’s met veel lef tot het uiterste op, legden alles stil om dan weer volop uit te halen zoals in Nothing You Can Do. En dit zonder extra distortion te gebruiken. Rocken op intonatie heet dat. Respect!

Jammer genoeg was er weinig aandacht voor deze band. Een troep Nederlandse fans bleef na afloop van het optreden terecht om een bisnummer schreeuwen. Helaas zonder resultaat.

Rond middernacht betraden de mannen van La Ventura het podium als duivels die te lang in een doosje onder een brandende, Spaanse zon hadden gezeten. Zonder aarzelen begonnen ze het publiek op te jutten met ratelende drums, een sirene, blazers en ophitsende “Heys!”. Manu Chao sprong mee op die razende trein en zette Ya Llego en Mr. Bobby in.

We hadden een vlijmscherpe, politieke uiteenzetting verwacht. Op het podium hing namelijk een vlag van Palestina en op het scherm achter de band verschenen meermaals eenvoudige tekeningen van het woord “Freedom” in vrolijke kleuren. Maar Chao hield het bij het roepen van “Paso lo que paso”, “Ojo-yo-yo” of “Proxíma estación: Esparanza!”.

Clandestino zorgde voor een tweede adempauze en liet ons mijmerend een leven van regels, grenzen en papieren ruilen voor een zwerversbestaan. Een reis naar de zevende hemel is met Manu Chao en Al Ventura niet moeilijk. De blazers speelden de melodie voor, de toeschouwers zongen ze na; de drums kwamen erbij en de hele festivalweide sprong mee. Ambiance verzekerd.

Chao en zijn vrienden gingen over op enkele Mano Negra- nummers als King kong Five en leken dan het podium te verlaten. Slotakkoord na slotakkoord volgde tot je er hoorndol van werd. Het was tijd voor een tussenstukje waarbij de dj van La Ventura zijn vier verschillende sirene-geluiden tot een geheel mixte. Het publiek achteraan leek er wat moe van te worden. Maar dat was zonder Manu gerekend, die tot een collectief “Hoekatsjaka hey hey!” opriep.

Het slothalfuur bracht iets te weinig afwisseling en de vermoeidheid sloeg naar benen en hoofd. De band bleef immers iets te veel doorrammen in hun overenthousiaste live-stijl. Vrij veel mensen dropen vroegtijdig af. Met Bienvenida a Tijuania kozen ze voor een ideale, rustigere afsluiter.

Op de Future Shock Stage geeft EXIT nieuw binnen- en buitenlands talent de kans om van zich te laten horen. De absolute headliner was Jonathan. Deze Kroatische band verdiept zich in de indierock. En ze hadden duidelijk goed geluisterd want ze konden perfect uit de UK komen, op hun bindteksten na dan.

De nummers hadden energie van Two Door Cinema Club, maar in plaats van de poppy weg op te gaan overgoten ze het geheel met rockelementen. Maggie, hun bekendste nummer, was daar de exponent van. De zanger had een opvallende, diepe stem, die in de buurt lag van die van Ian Curtis van Joy Division. Zijn zenuwachtigheid op het podium neigde dan weer naar de podiumact van Matthew Berninger van The National. Jonathan eindigde met School uit hun eerste ep. De zanger bleef psychedelisch “Get on your knees, sucker”, schreeuwen. Het publiek joelde enthousiast.

Om het metalpodium aan de overkant niet te horen, stond de muziek heel erg luid. Aangenaam luisteren was het dan ook niet. Jammer, want verder was dit best genietbaar.