Everything Everything - Ontdekkingsreizigers
Ancienne Belgique, Brussel, 16 april 2011
De zoveelste hype. Alleen, toen Everything Everything vorig jaar op Pukkelpop stond, was er van een hype nog geen sprake en maakten ze ook al indruk. Inmiddels is hun eerste plaat uit en wordt er overal gebruld dat ook hiervan het nieuwe snel af zal zijn, dat ze te hard proberen, enz. Toch maar een kans geven, dat jonge grut uit Manchester, want met dat album verdienen ze het.
Waar Everything Everything zelden de voor de hand liggende keuze maakt, gaat het er bij Norman Palm heel wat conventioneler aan toe. Zijn folkpopsongs met extraatjes krijgen een extra elektrische gitaar en wat extra elektronische bijstand toebedeeld. Af en toe stuurt hij zijn liedjes richting dance met de nodige gratie, maar dat hebben we bij James Yuill ook al gehoord en gezien. Leuk voor even, maar doe de deur achter je dicht als je weggaat, Norman.
Je mag ze ook gewoon openlaten uiteraard, want de heren van Everything Everything staan te popelen om de wereld te veroveren met hun eigenzinnige indieprogpostpunkpop. En de tijd was rijp om de oogst van hun onlangs uitgezeilde album 'Man Alive' binnen te halen met een tournee langs alle internationale zalen.
Dat er wel degelijk iets te rapen viel, bleek al bij het aantreden van het gezelschap, toen er zowaar een golf van enthousiasme het podium op gerold kwam. Getooid in lichtgrijze overalls werd zonder veel omhaal het grote zeil bijgezet. Qwerty Finger kon al meteen rekenen op een bijzonder meegaand publiek, dat vrolijk meedeinde op het ritme van het handgeklap van bassist Jeremy Pritchard.
Het aangename aan de muziek van Everything Everything is dat je er alle kanten mee opkan. Come Alive Diana en My Kz, Ur Bf waren allebei dansbaar funky, maar Hiawatha Doomed was dan weer rauw en behoorlijk tegendraads. Drammende gitaren hadden trouwen ook hun plaats in Suffragette Suffragette, dat verder toch behoorlijk dansbaar kon genoemd worden. Om maar even te duiden waar u de groep mag situeren.
Hoewel de stem van Jonathan Higgs bij momenten de mix niet haalde, was de muziek bijzonder rijk en goed gebracht. Enige probleem is dat er weinig ruimte was voor improvisatie. Zowat alle nummers kregen goeddeels dezelfde versie als op plaat zodat er van verrassingen niet echt sprake kon zijn. Maar dat nam niet weg dat het heerlijk was om getuige te zijn van de samenzang tijdens Suffragette Suffragette of de chaos tijdens afsluiter Photoshop Handsome.
Of de verrassing moest komen van dat ene nieuwe nummern dat de groep voorbehield voor de bisronde. Echt veel nieuws onder de zon hoef je van Kimosabe niet te verwachten. Ook dit nummer had dezelfde kronkels als hun huidige werk. Waarom zou je een goede formule trouwens wijzigen.
Binnenkort speelt de band op Rock Werchter en er werden beloftes gemaakt dat je dan nog meer nieuw werk mag verwachten. Intussen kan je nog genieten van de ontdekkingen die dit jonge viertal tot nu toe al deed. U mag er geld op verwedden dat er nog mooie tijden zullen volgen.