Evan Dando - Kierewiet genie

Muziekcentrum TRIX, Borgerhout, 22 maart 2015

Voor een prikkelende, boeiende double bill zijn we altijd wel te vinden. Evan Dando (Lemonheads) en Sara Johnston (ex- Bran Van 3000) waren al even samen op tournee en dat leek de ideale combinatie om hen beiden eens naar TRIX te halen.

Evan Dando - Kierewiet genie



Het was wachten op Sara Johnston, die met wat vertraging aan haar set begon. De Canadese artieste verwierf vooral bekendheid met Bran Van 3000, een collectief dat eind jaren negentig succes kende met 'Glee' (’97) en singles als Drinkin’ In LA. Iets later volgde nog ‘Discosis’ (2001), maar dan werd het erg stil rond de band. Johnston ging zich vervolgens toeleggen op solowerk, al droeg ze wel nog bij aan ‘Rosé’ (2009) en projecten zoals Flight Of The Conchords.

We zagen in de Club een eerder verlegen Johnston aan het werk. Slechts gewapend met een akoestische gitaar trachtte de "loneliest girl in town" moedig het bijzonder rumoerige publiek te trotseren. Het was duidelijk dat een overgrote meerderheid enkel gekomen was om Dando aan het werk te zien. Jammer want Johnston beschikte nochtans over een goede stem en fijne singles zoals Big Love’. Een enkele keer speelde ze ook iets uit de Bran Van 3000-periode (‘Rock Star’), al was het echte hoogtepunt haar dromerige cover van Björks’ Hyperballad.

En dan verscheen Evan Dando op het podium, al had dat ook een zwerver kunnen zijn. Zonder al te veel poespas begon hij aan zijn set. Ook hij had niet veel meer nodig dan een enkele, akoestisch versterkte gitaar en een microfoon. De wat kierewiete zanger graaide gretig in de grote Lemonheads-catalogus, maar wisselde mooi af met solomateriaal. Zonder echt af te kloppen vermoeden we dat Dando in een kleine twee uur tijd dik twintig nummers speelde. Zijn set was zwaar gebaseerd op intuïtie: er was een setlist, maar hij week daar graag van af.

Al van bij opener Being Around had Dando het publiek op zijn hand. Technische perfectie werd nooit opgezocht. Integendeel, net de wat wanhopige slordigheid was een van de meest wezenlijke eigenschappen van de ex-Lemonhead. Zijn stem had zijn persoonlijke stormen duidelijk prima doorstaan, al hadden wij geen flauw idee van wat hij tussen de nummers door murmelde. 

Dat Dando een goede poprocksong in de vingers heeft, bleek ook uit de manier waarop hij van de ene classic naar de volgende vlinderde. My Drug Buddy ontroerde misschien nog net iets meer dan anders. Verder hoorden we voornamelijk een weergaloze reeks van tijdloze classics, waarbij er zowel aandacht was voor vroege Lemonheads (Rudderless, Alison’s Starting To Happen en Down About It) als voor de meer recente exploten van de band (The Outdoor Type,..). Dat alles naast solowerk als All My Life, Why Do You Do This To Yourself en – ter variatie – Sara Johnston, die hij even terug op het podium uitnodigde.

Ook obscuurder werk, zoals de Misfits-cover Skulls of het bloedmooie It’s About Time, zorgden ervoor dat iedere fan met een grote glimlach naar huis ging. Dando bleek het publiek bijzonder erkentelijk voor de respons die de nummers teweegbrachten. Hij ging dan ook graag in op suggesties uit het publiek (“Sure, I can do that one. And that one too”), al bleek het niet zo vanzelfsprekend om, na een leven lang problematisch druggebruik (My Drug Buddy, Choose Drugs), akkoordenreeksen of teksten uit het geheugen op te diepen (Losing Your Mind).

Uiteraard vroeg het publiek om Mrs Robinson. Na verschillende halfslachtige pogingen (hij herinnerde er zich – met permissie – vrijwel niets meer van) ging hij gewoon over naar een volgend nummer. En toch speelde hij met veel plezier en levenslust hits als It’s A Shame About Ray of Into Your Arms.

In een van zijn meest heldere momenten lichtte hij nog gauw The Lemonheads toe. “Sweet on the inside and sour on the outside”. Tegenwoordig helt de balans over naar het zoete. 

22 maart 2015
Philippe De Cleen