Eurosonic 2018 - dag 1: Rustige start

Diverse locaties, 17 januari 2018 - 20 januari 2018

En we zijn vertrokken. En we zijn gearriveerd. In het hoge noorden van Groningen, welteverstaan. Eurosonic Noorderslag, het omvangrijkste, gecombineerde showcasefestival voor muzikaal talent in en uit Europa, vindt dezer dagen plaats in de charmante Martinistad. Verdeeld over zo'n dertig locaties geven in totaal meer dan driehonderd beloftevolle bands acte de présence. Wij wiebelden voorzichtig de eerste avond door en doen voor u een greep uit de meest memorabele optredens.

 

Waar de donderdag en vrijdag met een extensief (rand)programma de hoofdmoot vormen, is de woensdag traditiegetrouw nog luw van aard. Wie rond etenstijd in de Oosterpoort aansloot in de imponerende rij voor een festivalbandje, zou dat nochtans niet direct hebben durven beweren. Enig baliegetreuzel leidde ertoe dat we te laat bij de Lutherse Kerk waren om de Franse singer-songwriter Raoul Vignal te aanschouwen. Dan maar door naar Brouwerij Martinus, dat tijdens Eurosonic nadrukkelijk in het teken staat van noordelijk talent. Esther de Jong stond er zichtbaar op haar lip te bijten.

 

Wat bleek er aan de hand? Brouwerij, annex proeflokaal Martinus is een tamelijk rumoerige plek. Vooraan het podium bleken dermate weinig staanplaatsen dat de meesten ervoor kozen aan de degustatiebar te blijven hangen. Dat kwam de nogal fragiele songs van De Jong (die we nog kennen van het amusante synthpopduo O Kutjes) bepaald niet ten goede. Toch konden we ons niet aan de indruk onttrekken dat de Leeuwardense het er deels zelf naar maakte.

 

Tijdens het lang uitgesponnen Vitrine bracht ze een knappe akkoordenprogressie op de tekst “Ga je dan mee?”, maar een song van vijftien minuten op een speeltijd van een half uur was mogelijk toch wat te ambitieus. Als deze vrouw de gestapelde loops in het vervolg efficiënter weet in te zetten en de serene songs economischer houdt, gaat ze ongetwijfeld een mooie toekomst tegemoet.

 

Het Sloveense trio Širom bracht haar muziek al even haperend, maar in dit geval was dat een verdienste. Met de tweede langspeler ‘I Can Be A Clay Snapper’ onder de arm werd het publiek in de AA-kerk zachtjes meegesleurd in een betoverende wereld zonder bindteksten. Een wereld die klinkt als een mooie droom, maar soms evenzeer als een nachtmerrie. Eén waarin het net zo normaal is om je zachtjes op de verwarmde vloer neer te vleien als dat het voor velen kennelijk gangbaar is om zonder gêne het mobieltje nog even te raadplegen – zonde.

 

Aan de band lag het niet. Het drietal deed er, druk improviserend, alles aan om zowel zichzelf als het publiek in een trance te brengen. Het knappe aan Široms muziek is dat ze voortdurend heen en weer schiet tussen middeleeuwse psychedelica, occulte folk, stemmige postrock en iets wat nog het meest lijkt op minimal techno.

 

Vertederend om te zien hoe de twee mannen en vrouw zich steeds over het orthodoxe instrumentarium bogen, dat her en der over de vloer lag verspreid. Het had weer even geduurd sinds we iemand balafoon, lier of duimharp zagen spelen. We herkenden de warme ukelele-aanslagen van Trilogija (een nummer dat een remix van Four Tet verdient) en waren helemaal in onze nopjes bij de afsluiter. Het majestueuze Meastro Kneading Screams Of Joy is één van de mooiste songs die we vorig jaar hoorden. Širom toonde zich opnieuw een vaardige en unieke live band. De groep staat 5 april in de AB en doet ook het Rewire Festival in Den Haag nog aan.

 

Na tussendoor even een luchtje te hebben geschept en tevergeefs geprobeerd te hebben een glimp van The Homesick op te vangen (stijf volzet, morgen weer een kans), keerden we terug naar de AA-kerk. Daar ging Echo Collective bijna beginnen aan haar hommage. ‘Amnesiac’ is wellicht de warmste plaat die Radiohead ooit maakte, maar tegen wil en dank toch ook een beetje het ondergeschoven kindje. Het is precies aan dit album dat deze Brusselse band het huidige optreden wijdde.

 

Toen de deuren iets na aanvangstijd eenmaal geopend werden en we de zaal betraden, kwamen meteen de zalvende klanken van Morning Bell op ons af. Daarna werd het kabbelende Knives Out ingezet; wanhopig, somber en hartverwarmend tegelijkertijd. Mooi hoe dit ensemble (twee violen, een cello, klarinet, fagot, saxofoon, piano, drumstel) als geen ander in staat bleek om de melodieuze reikwijdte van deze songs ten volle te benutten. Dat liet ook het publiek niet koud.

 

Wat verder opviel, was hoe in deze arrangementen de zang van Yorke soms door saxofoon en dan weer door violen werd vertolkt. Het riep niet zelden de filmscores van Jonny Greenwood op, waarmee ook de artistieke necessiteit van dit optreden werd bevestigd; Echo Collective als biograaf van de vermaarde popgroep. Het mooie project, dat er kwam op instigatie van professioneel genrebotser Kurt Overbergh, is komende tijd nog te bewonderen in Leuven, Turnhout en Utrecht.